vrijdag 16 februari 2018

Noach


Beste Noach,

Vanmorgen ontmoette ik jou, helemaal aan het begin van de bijbel.
Ik weet niet hoe vaak ik je al heb ontmoet. Heel vaak in ieder geval.
Op de schoot van mijn moeder, terwijl ze voorlas uit de kinderbijbel.
Achter mijn tafeltje in de klas op school. In liedjes over ‘twee aan twee’.
Op de veel te grote stoel op de zondagsschool, terwijl ik met mijn benen zwaaide.
In de peuter en kleuterboekjes die ik voorlas aan mijn eigen kinderen.
Schattig afgebeelde dieren kwamen aanlopen op de plaatjes. Zomaar, omdat God hen stuurde.
En jij, je bouwde een grote boot. Zomaar. Omdat God het zei.
Je deed alles wat de Heer jou opdroeg, staat er.
Omdat je ontzag had voor jouw Schepper.

Populariteit kende je niet. Je wist waarschijnlijk dat God je daar niet op zou beoordelen.
Trouw, dat kende je wel. Oneindige trouw straalt tussen de regels door als ik jou verhaal lees.
Trouw aan de Schepper van de hemel en aarde. Ook al bestond het grootste deel van jou dagen uit wachten, wachten en nog eens wachten.

Zij die geloven haasten niet.
Als dat voor iemand geldt, dan is het voor jou.
Geen haast, maar wel geduldig wachten, tot God weer aan je dacht.
Tot God tegen je begon te spreken.
Tot de geur van jouw offer van dankbaarheid Gods troon bereikte.

Ik vraag me af; hoe deed je dat?
Hoe hield je stand, terwijl de wereld God allang had verlaten?
Hoe bleef je vertrouwen, terwijl de wateren woest en wild om je heen bruisten en alles vernietigden wat levensadem had?

Ik heb namelijk ook wel dagen dat het leven om heen lijkt te kolken.
Dat dreigende wolken al het licht wegnemen. Dat ik me alleen voel.
Dagen dat God ver weg lijkt en ik me wanhopig afvraag wanneer Hij weer aan me denkt en tegen me gaat spreken.

Had jij jezelf zo vertrouwd gemaakt met de wegen van de Heer, dat je geloof onverwoestbaar was geworden?
Jaren na jouw verhaal, kwam het verhaal van David. En hij schreef het zo mooi in psalm 25:

Maak mij vertrouwd met al Uw wegen.’

Was dat jouw geheim? Maakte dat, dat je geen haast had, maar wachtte op God?
Had je jezelf zo met Hem vertrouwd gemaakt, dat je zeker wist dat Hij uitkomst zou geven.
Mezelf kennende was ik allang uit die ark geklommen.
Weg uit dat wat me benauwd, de vrijheid tegemoet.
Dat ik dan natte voeten zou krijgen zou ik op de koop toe nemen, denk ik.

Maar terwijl ik je verhaal lees, realiseer ik me dat die natte voeten, misschien nog wel het minst erg zouden zijn.
Omdat jij zo geduldig wachtte en bleef geloven, hoorde je de stem van de Heer.
Hoe vaak zou ik de stem van de Heer al gemist hebben?
Omdat ik heus wel geloof, maar ook wel heel erg mijn eigen agenda en plannen wil volgen.
Hoe vertrouwd ben ik eigenlijk met Gods wegen?
Verwacht ik Hem eigenlijk wel echt, of haast ik me door het leven heen en los ik heel veel dingen zelf maar op. Omdat ik zo ontzettend ongeduldig ben?

Zij die geloven haasten niet.
Je hebt me aan het denken gezet Noach.
Met al mijn wegen is God vertrouwd. (Ps. 139)
Maar hoe vertrouwd ben ik met die van Hem?











5 opmerkingen:

Lieneke van Vuuren zei

Mooi! Wat mij een poosje geleden raakte in het verhaal van Noach, was: 'En Noach vond genade in de ogen van God'! Hij zocht Gods ogen en hij vond daarin genade, genade genoeg om te kunnen wachten.
'Met al mijn wegen is Gods vertrouwd. Maar hoe vertrouwd ben ik met die van Hem?' Goed om over na te denken, dankje!

Gail - Aritha zei

Mooi perspectief heb je gekozen! Wie zich toevertrouwt aan Christus, mag veilig zijn. Net zo veilig als Noach was in de ark. Noach wandelde met God net als Henoch deed (Gen 9:6) dat vind ik zo mooi.

Mariska zei

Ja mooi zeg! Inderdaad, als we Gods aangezicht zoeken, vinden we genade.

Mariska zei

Ja, heel mooi!

Dieneke zei

Wat een mooi blog heb je weer geschreven .
Je nam me mee...heel dicht bij God de Vader, die rust en kracht geeft in alle onrust van mijn leven .

Stoppen met hozen