Vergelijk
jij je wel eens met iemand anders? Vast wel. En logisch, we zijn omringt door
anderen.
Ik doe het
ook. Niet een klein beetje, maar heel erg. Ik kijk naar; andere moeders, naar
mensen die veel meer energie hebben dan ik, naar mensen die het veel beter op
een rijtje hebben dan ik, naar mensen die al gedeald hebben met hun
worstelingen, terwijl ik er nog middenin zit en me afvraag of ik er ooit uit
kom….
Mensen die
al wat bereikt hebben in het leven.
In onze
maatschappij draait alles om je buitenkant. Natuurlijk laten we wel eens onze
binnenkant zien, maar hé, dan moet het wel passen in het plaatje dat wij het
liefst zien.
Ik kijk
heel veel naar de prachtige buitenkant van andere mensen, want dat is wat
iedereen laat zien.
En terwijl
ik kijk, en vergelijk, sijpelt ontevredenheid naar binnen.
Want… ik wil
er ook bij horen, en ik wil wel een beetje voldoen aan al die mooie
buitenkanten. Dus zoek
ik naar het randje. Het randje waar ik net niet teveel van mezelf vraag (dat
heb ik inmiddels al geleerd), maar waar ik toch ook nog wel een beetje mee doe.
Herkenbaar?
Of ben ik de enige?
We verlangen
toch allemaal naar de liefde en de waardering van de mensen om ons heen, in de
hoop dat we er ook bij horen?
En het is
vermoeiend. Het is dood en dood vermoeiend.
We mogen
niet falen, we moeten het goede laten zien en we rennen onszelf voorbij.
Het gevaar
is, dat we zelfs naar God de schone schijn ophouden. Je hoopt nog wel dat je in
de kerkdienst ofzo ergens door word geraakt, want dat heeft je hart keihard
nodig, maar ondertussen staat er een deur wagenwijd open voor alle afleiding,
en voor wat we zouden moeten bereiken en voor wie we zouden moeten zijn.
Ik ben de
afgelopen maanden keihard van het randje afgekukeld.
Ik had geen
mooie buitenkant meer om te laten zien, want ik was bang en verdrietig, boos en
heel erg gefrustreerd. Ik was depressief en ik had nul vertrouwen meer.
Ik denk dat,
toen God de mensen maakte, Hij maar één ding wilde. Hij wilde intimiteit.
Hij wilde
dat we méé zouden doen ja. Niet met de gekte van deze maatschappij. Maar meedoen met die liefdevolle dans van de Vader, de
Zoon en de Heilige Geest. God wil ons zo graag kennen.
Hij wil dat
je je deur dicht doet. En dat je in je binnenkamer gaat, alleen met Hem.
Dáar is rust.
En daar kun je écht zijn.
Niet echt
zoals dat populair is geworden de laatste tijd op sociale media.
Maar bij
God, kun je je lelijkste echte zelf laten zien en Hij valt nog niet van zijn
troon.
Dat is het
mooie. Dat is wat ik ontdekte. Zélfs dan, als je je lelijkste gebed
uitschreeuwt naar boven, blijft Hij dezelfde.
Gods liefde beoordeelt
ons niet naar hoe we eruit zien, of wat we zeggen, wat we doen of wat we
bereiken.
God wil ons
gewoon zoals we zijn. God ontmoet ons waar we zijn. En als je tot aan je knieën in de modder staat, nou, dan komt Hij daar.
Gods liefde
komt en gaat niet, Gods ís liefde.
Gods liefde
draait niet om de buitenkant.
God wil ons helemaal.
Ook als wat je te bieden hebt bij lange na niet genoeg is. Als het nou niet
echt past bij een goede christen zeg maar. Laat jij dat toe? Durf je dat nog?
Ik geloof
namelijk dat dat echte aanbidding is. Jezelf met al je mooie maar ook je nare
kanten geven aan Hem. Dan geef je Hem pas echt vertrouwen.
In je binnenkamer, dat wel.
Hij en jij! En
Hij die in het verborgene ziet….Hij ziet jou…en Hij zal je ervoor belonen.
Met Zijn
liefde…
De liefde is geduldig en vriendelijk.
Liefde wordt niet jaloers.
Liefde schept niet op en vindt zichzelf niet vreselijk belangrijk.
Liefde zegt of doet geen onaardige dingen
en denkt niet alleen maar aan zichzelf.
Liefde raakt niet verbitterd.
Liefde vergeeft als een ander iets verkeerds heeft gedaan.
Liefde is niet blij met oneerlijke dingen, maar met de waarheid.
Liefde vertelt fouten van andere mensen niet door,
denkt altijd het beste van een ander en blijft altijd geduldig.
De liefde schiet nooit tekort en verdwijnt nooit.
