De afgelopen week, liep alles anders dan gepland.
Je kunt als mens zoveel plannen en willen.
En toch hoeft er maar iets te gebeuren, en heel je planning ligt aan diggelen.
Sinds woensdag heb ik enorme rugpijn.
Ik kon zelfs niet eens langer dan tien minuten zitten.
Eerst probeerde ik mezelf nog te verzetten.
Een compromis te sluiten: als ik nu vroeg naar bed ga met een pijnstiller, dan komt het wel weer goed.
Maar donderdagmorgen wist ik: ik moet keuzes gaan maken.
Mijn lijf protesteert hevig. En terecht. Want de afgelopen weken, of zelfs maanden heb ik het namelijk zoveel mogelijk genegeerd. Omdat ik anders niet kon doen wat ik wilde doen.
Lees je dat? Wat ‘ik’ wilde doen.
Ik besefte me deze week dat God blijkbaar mijn lijf moet gebruiken om Zichzelf zichtbaar te maken aan mij. Hij moet me altijd op die manier stil zetten, want dan pas ga ik echt luisteren. Anders ga ik namelijk gewoon aan Hem voorbij.
Ik probeer nog steeds een ritme van leven te ontdekken, die niet teveel afwijkt van mijn omgeving. Want stel je voor dat je alleen komt te staan. Dat is mijn diepste angst.
Het mooie is; in de periodes van rugpijn en stilgezet worden, leert God me vaak iets. Ik weet het bijna al als ik merk dat ik langzaam instort.
Dan denk ik: oooh, blijkbaar moet er weer gesnoeid. Daarom verzet ik mezelf ook vaak, want snoeien is niet leuk.
Maar God is altijd zo liefdevol.
Zo ook deze keer.
Die gedachte; een ritme vinden dat niet teveel afwijkt van mijn omgeving en de angst om alleen te zijn, moet ik loslaten en mag leren Zijn ritme voor mij te volgen.
En juist over loslaten hoorde ik deze week zo’n mooi verhaal:
Het gaat over een meisje dat een plastic parelketting had.
Ze was er helemaal gek van en droeg hem elke dag.
Op een avond legde haar vader haar op bed en hij vroeg:
‘Mag ik die parelketting van jou hebben?’
Het meisje schrok en schudde heftig nee met haar hoofd. Echt niet.
De volgende dag vroeg haar vader het opnieuw. Maar het meisje bleef volhouden.
Nee, ze wilde haar prachtige parelketting zelf houden.
Op de derde dag zei haar vader:
‘Geef me alsjeblieft die parelketting. Ik wil hem zo graag van je hebben.’
Onder tranen en trillend over haar hele lijf, legde het meisje de plastic parelketting in de handen van haar vader. Omdat ze zoveel van hem hield.
Haar vader stond op en haalde een doos uit de kast.
Hij gaf de doos aan het meisje.
Toen ze de doos opende lag daar een echte parelketting….
En weet je?
Precies zo, is God...
