Mijn ogen dwalen
door de tuin.
Ze blijven hangen bij onze pruimenboom.
Kaal strekken zijn takken zich uit naar de hemel.
Verdwaalde musjes strijken neer op die takken.
Veilig voor de wind die waait.
Veilig. Willen we dat niet allemaal zijn?
Zeker nu. Nu de wereld lijkt te breken en hoop beetje bij beetje vervaagd.
Zitten in ons allemaal niet die diepe vragen:
Als ik verdwaald ben, wie neemt dan de moeite om me te zoeken?
Als ik vergeet wie ik ben, wie noemt me dan weer bij mijn naam?
Als het leven mij wil beken, wie beschermt me dan?
Je kunt omringt zijn door mensen die je liefhebben en toch, nog steeds
die vreemde pijnlijke eenzaamheid voelen in je botten.
Wie zoekt jou en neemt de tijd om naar je te luisteren?
De mensen zijn zo druk met meningen vormen, met iets gedaan krijgen.
Ze hebben geen tijd meer.
Het gevoel is me zo vaak overvallen.
Terwijl ik het niet binnen had geroepen.
Die enorme eenzaamheid.
Je kunt in een overvolle kamer zitten, waar mensen lachen en de glazen klinken,
en toch dat diepe eenzame gevoel hebben.
We zijn allemaal op zoek naar een veilige plek.
Een plek aan een tafel waar je je hele hart op kunt leggen.
Mensen bij wie je binnen kunt komen zonder masker,
zonder angst,
zonder voorbehoud.
Een plek van aanvaarding.
Het is er nog maar zo weinig.
Want meestal willen wij mensen gewoon onze eigen plannen.
Meer dan dat we naar het hart van die ander willen luisteren.
We hebben onze ideeen over hoe het hart van die ander zou moeten zijn.
Hoe het zou moeten kloppen.
Want dan kunnen wij gewoon onze gang gaan.
Hoe vaak doe ik dat ook niet?
Het is moeilijk om het hart van die ander te laten kloppen zoals het klopt.
Het is moeilijk om die ander te omringen met veiligheid en die ander vast te houden
precies zoals die ander is.
We schaven en praten, totdat de harten om ons heen kloppen zoals wij willen,
in plaats van dat we een plaats zijn waar mensen hun hart uit kunnen storten.
Daar is moed voor nodig. Heel veel moed.
Worden als Jezus is dat. Terwijl de mensen om ons heen hun eigen koers mogen varen.
Het is erkennen dat alleen Jezus Degene is die hun koers kan veranderen.
Zo word je een plek waar mensen kunnen vertellen over die brok in hun keel.
Dat ze zo moe zijn van het sterk zijn. Dat de zorgen zoveel pijn doen
Dat de wereld zo breekbaar voelt en broos, gespleten en vol herrie.
Jezus is een veilige plek.
Op Zijn tafel kun je je hele hart kwijt.
Als je moe bent.
Of verward.
Als je leven is veranderd in een tornado.
Dan is hij jouw Huis. Wat Hij is er altijd.
Jezus verdraagt alle dingen.
In Zijn huis kun je altijd schuilen.
De wereld kan gebroken zijn en de nieuwsberichten schreeuwen je toe.
Maar Jezus is jouw veilige huis in de storm.
Ik kijk weer naar de musjes. Veilig bij elkaar.
En Hij….vergeet er niet een.
