donderdag 25 augustus 2016

Gekend


Deze week liep ik met een lieve vriendin door het tuincentrum.
Door de zomerperiode hadden we elkaar langere tijd niet gesproken en het
was heerlijk om zo al slenterend langs planten en bloemen bij te kletsen.
Mijn vriendin zocht wat nieuw groen voor in haar huis.
Aangekomen bij de binnenplanten bestudeerden we samen de kaartjes die in de planten waren geprikt.
Kan niet in de volle zon.
Behoefte een schaduwrijke plaats.
Kan zelfs de volle zon verdragen.
Op deze manier konden we precies de juiste plant voor het juiste plekje kiezen.



Toen ik hier vanmorgen nog eens over na liep te denken, bedacht ik me hoe handig het zou zijn als wij, als mensen ook van die kaartjes bij ons zouden dragen.
Zodat we na een blik op dat kaartje precies zouden weten wat die ander nodig heeft.
Voor mijn kinderen bijvoorbeeld, zou ik dat best eens handig vinden.
Ik pedagoochel er heel vaak maar wat op los, en heel vaak komt het vanzelf allemaal wel weer goed. Maar er zijn ook genoeg momenten op te noemen waarin ik de plank volledig missla.
Of voor die vriendin die het zo moeilijk heeft. Wat zou ze nodig hebben?
Ik kan mezelf soms zo machteloos voelen. Wat zou het fijn zijn als ik precies zou weten wat ze nodig had.

We dragen allemaal een plaats in ons hart mee, waar niemand bij kan.
Een plaats waar verdriet of blijdschap opgeborgen zijn. De dingen waar geen woorden voor te vinden zijn. Verlangens die niemand ooit zal kennen, omdat ze niet uit te drukken zijn.

We denken vaak dat we die ander wel kunnen begrijpen.
Of we oordelen, zonder dat we die ander volledig kennen.

‘Alleen je eigen hart kent je diepste verdriet,
in je vreugde kan niemand delen.’
Spreuken 14:10

Ik heb me best vaak alleen gevoeld.
Omdat ik zo graag dat diepste van mezelf met iemand wilde delen.
Altijd kwam ik er weer achter dat dat niet lukte.
Omdat ik de woorden niet kon vinden, of omdat de ander me verkeerd begreep.

Ik denk eigenlijk dat God ons niet per ongeluk een plaats heeft gegeven waar woorden altijd tekort zullen schieten. Volgens mij deed Hij dat, zodat we altijd bij Hem uit zullen komen.
Hij kent ook dat diepste, verborgen plekje. Hij heeft ons tenslotte zelf gemaakt.
Bij Hem zijn woorden niet nodig. Hij doorgrondt ons hart en koestert het.
Alles wat in voor ons zo ongrijpbaar is in het leven, is voor Hem glashelder.
Hij houdt, om het bij de planten te houden, de kaartjes van ons hart in Zijn hand.
Hij weet precies wat we nodig hebben, wat onze diepste verlangens zijn.
En Hij wil ons daarmee verzadigen.
Als we het maar zoeken bij Hem en leren ons hoofd op Zijn borst te leggen en Zijn hart te horen,
wat vol liefde klopt voor jou, voor mij en voor ons allemaal.
Dat is de plaats waar Hij ons hebben wil.
En daarom zijn woorden soms op. Daarom vallen we soms stil.
Zodat Zijn hart tot ons spreken kan.

Stoppen met hozen