zaterdag 1 augustus 2020

De woestijn

Het verhaal van Hosea. De man die trouwde met een vrouw die hem ontrouw was.

Pas zag ik een film over zijn verhaal.

Wat ingrijpend moet dit voor hem zijn geweest.

Uit de film kwam naar voren dat Hosea zó diep moest leren liefhebben, dat hij trouw bleef, ondanks dat hij niets aan liefde van zijn vrouw terug kreeg.

Zó diep liefhebben, als God ons liefheeft. Ondanks onze ontrouw blijft Hij trouw.

 

God zegt in Hosea 2:13 Ik Zelf ga haar lokken.

Zie je? Het gaat helemaal van God uit.

- Ikzelf ga haar lokken,

Haar in de woestijn leiden

En tot haar hart spreken.

 

God heeft iets met de woestijn. Het volk Israël maakte een lange omweg door de woestijn, voordat het aankwam in het land van melk en honing.

En ook in dit gedeelte spreekt God over de woestijn.

Hij wil Zijn volk meelokken, naar deze dorre plek. Daar zal Hij tot haar hart spreken.

 

Ik herken dit zo uit mijn eigen leven. Pas in de woestijn, waar niets meer over is waar ik mezelf nog aan vast zou kunnen klampen, daar gaat mijn hart open voor God.

De woestijn is een plek die wij het liefst vermijden, maar wat als we de woestijn eens toe gingen laten in ons hart? Door stil te worden en de onrust te voelen die zo vaak in ons hart leeft.

God belooft dat Hij Zichzelf juist in de woestijn over Zijn volk zal ontfermen.

Misschien moet jij je niet langer verzetten, maar juist in deze vakantieperiode mee laten lokken naar de plaats waar God dorre vlakten kan maken tot een poort van nieuwe hoop.

 

Vader, laat ons

Juist in de woestijn

Als we niks meer hebben

Om ons aan vast te klampen

Zien hoeveel U

Van ons houdt.

Stoppen met hozen