Blinddoek

‘Als ik nou maar wist hoe het af zou lopen. Als ik maar wist wat de uitkomst van
dit alles zal zijn. Als ik maar een klein beetje zou weten hoe het allemaal verder
zal gaan.’

Er zijn situaties in ons leven waarin deze gedachten steeds maar weer door ons
hoofd malen.
Er overkomt je iets en je hebt geen idee hoe het af gaat lopen.
Het is alsof je met een blinddoek voor, al tastend, de volgende stap moet zetten.
Je weet namelijk niet wat er gaat komen en wat de toekomst voor je in petto heeft.

En weet je wat voor mij nou zo’n valkuil is?
Dat ik ga bedenken wat er komen zal. Ik ga het als het ware invullen.

Ik maak me een voorstelling van hoe God in deze situatie zou kunnen werken.
Als dit of dat toch eens zou gebeuren;
wat een fantastisch verhaal zou ik dan kunnen vertellen over de God die ik dien.
Het probleem is alleen dat het vaak helemaal niet gaat zoals ik heb bedacht.
Vaak gaat het helemaal anders. En dan is het gevaar dat ik teleurgesteld raak in
God.
En dat ik misschien zelfs boos word op Hem. Omdat ik er niks van snap.
Verward zoek ik dan maar mijn eigen weg.
Maar dat gaat zo moeilijk, met een blinddoek voor. 
Voor ik het weet struikel ik, en lig ik languit op de grond, te moe en te verdrietig om nog op te staan.

De vraag die God mij steeds weer stelt is: durf je Mij echt te vertrouwen?

Durf je het aan om alleen maar je hand in Mijn hand te leggen en Mij jou de weg te laten wijzen.
Stap voor stap.
Als Ik je teveel zou laten zien van de weg die Ik met je ga, dan zou het teveel voor je zijn.
Mijn gedachten en Mijn wegen zijn namelijk veel hoger dan die van jou.
Maar stap voor stap wil Ik je leiden. Op mijn wegen. Omdat ik jou zo lief heb.
Durf je Mij zo te vertrouwen?

Met alles wat in je is.

Opa en oma zijn bijna jarig.
En ik heb gevraagd of jij een briefje voor hen wilt schrijven.
Een kleintje maar. Dat zou zo leuk zijn, nu je in groep drie zit en al zo goed schrijven kan.
Je zucht. Je kijkt me aan en zegt honderd keer: ‘Morgen mam, morgen doe ik het echt!’
Maar je doet het niet. Want buiten spelen is veel leuker, en een tent bouwen ook.
Vanmiddag heb ik je met lichte dwang toch aan tafel gezet.
'Kom, zeg ik, nu moet je echt even schrijven hoor.'
Je begint. Tong uit je mond… maar het eerste woordje gaat al verkeerd.
En als je opnieuw begint gaat het weer verkeerd.
Ik geef je een potlood. ‘Hier, dan kan je gummen als het mis gaat.’
Terwijl ik in de keuken soep sta te koken groeit mijn medelijden.
Ik zie je zitten aan tafel. Je doet zo hard je best.
Heel veel zuchten, tientallen moppers en vier zinnetjes verder ben je er zo klaar mee.
Je geduld is op en je hoofd is knalrood.
‘Kom maar, zeg ik; je hebt je best gedaan! Ik ben trots op jou!’
Je kijkt me aan met een gelukzalige glimlach en vliegt me om de hals en overlaad me met kusjes.
‘Asjeblieft lieve mam!’
Dit ben jij: spontaan. Niet in een vorm te gieten. Maar o zo lief!
Ik kan wel van alles bedenken en willen, maar jij gebruikt veel liever je handen, je armen, je ogen en alles wat in je is om te zeggen wat er in je omgaat; en geen pen en papier.
En weet je?! Het is prima! Ik hou van jou!