Wij zijn medewerkers van God. 1 Korinthe 3:9
De tijd dringt. Ik denk dat we het daar allemaal wel over eens zijn.
Er is zoveel geweld, onrecht, verdriet, angst, depressie en duisternis in deze wereld. Meer dan ooit hebben mensen een behoefte aan hoop.
Behoefte aan zicht op een betere toekomst. Zicht op de Ene Die ons toefluistert: Ik heb een hoopvolle toekomst voor jou.
Het is lange tijd een gebed van mij geweest:
‘Vader, maak mij een werktuig dat door U wordt gebruikt.’
In mijn grote verlangen om mensen iets te laten zien en proeven van Gods Koninkrijk,
wilde ik een werktuig zijn.
Ik zag God als een soort directeur. De baas van deze wereld en van alle mensen.
En ik was een van Zijn werknemers. Ik ging op weg om te doen wat Hij mij opdroeg en daarna
kwam ik weer bij Hem terug om Hem te vertellen hoe het gegaan was.
En ik kon Hem altijd bellen voor advies, hulp, een bemoediging of een compliment.
Ik vond het wel steeds moeilijker worden.
De wereld wordt steeds donkerder en hoe kon ik nog een sprankje licht brengen?
En ik bad: ‘Vader, ik wil Uw werktuig zijn, maar hoe dan?’
En toen liet God me zien: Een werktuig is een hulpmiddel bij het bewerken, maken, of vervoeren van iets. Met een werktuig wil je een bepaald doel bereiken. Maar kun je Mij vertellen hoe een relatie met werktuigen er uit ziet? Vertrouw je je verwachtingen, en verlangens aan hen toe, of vertel je hen je diepste geheimen? Geven ze jouw advies of luisteren ze alleen maar?
God is een God van relatie. Zo is Hij. Bij God gaat het om partnerschap, samen scheppen.
God steekt Zijn hand naar ons uit en nodigt ons uit om samen met Hem te dansen,
te spelen, te werken en te groeien.
Toen ik dit ontdekte viel er een zware last van mijn schouders af.
En ik dacht aan mijn man die onze zoons al van kleins af aan betrekt bij klussen in huis.
Ze doen het samen en daardoor hebben ze zoveel plezier en leren mijn jongens stap voor stap.
Mijn man verwacht niks van hen, maar hij werkt met hen samen vanuit de relatie die ze hebben.
Mijn man zegt niet tegen mijn kinderen: ‘Ik kan niet wachten tot je groot bent, zodat ik je kan gebruiken. Je gaat mooi een instrument ik pappa’s hand worden om mij eer te brengen.
Wij zijn Gods kinderen. God houdt van ons, en wil ons niet gebruiken alsof we levenloze objecten zijn. God nodigt ons uit om mee te doen in de dans van liefde en zo geeft Hij ons leven zin.
God geneest ons niet om door Hem gebruikt te kunnen worden. Zelfs al zijn we zelf nog gebroken en strompelen we zelf nog op de weg naar heelheid, nodigt God ons uit om met Hem te werken en te groeien.
En zo nodigen we ook anderen mee in die dans. Het is Zijn werk wat Hij samen met ons wil doen.
Te mooi om te bevatten toch?
