SAMEN

Het ‘ren je rot voor God syndroom.’

Ik hoorde deze term nog niet zo lang geleden.

Eerst moest ik er een beetje om lachen.

Maar toen ik er langer over nadacht

werd ik serieus.

Want wat ren ik graag voor God.

Om mijn verlossing maar te verdienen.

Ik weet allang dat dat niet kan.

En toch, blijf ik zo vaak rennen.

In de hoop dat God mij ziet.

In de hoop dat Hij opmerkt

hoe hard ik voor Hem werk.

Is het je wel eens opgevallen?

Toen de Heere Jezus Zijn discipelen riep,

riep Hij hen in de eerste plaats om bij Hem te zijn.

Pas later gingen ze aan de slag om het evangelie

te verkondigen.

Hoe zit dat met jou?

Ben jij een soort werknemer van God?

Of ben je in de eerste plaats Zijn beminde?

Zie jij jezelf als een stuk gereedschap in

Gods gereedschapskist?

Of kruip je eerst als een kind

bij Hem op schoot?

Als we nadenken over Gods plan met ons leven;

wat is dan ons doel?

Gaat het dan om onze vreugde?

Om onze vrede?

Om ons succes?

In Filipenzen staat:

Want het is God die zowel het willen als het

handelen bij u teweegbrengt,

omdat het Hem behaagt.

Als wij aan Gods plan mee willen werken,

dan zal Hij dat willen in ons uitwerken.

Heel praktisch betekent dat dat ik mijn wil

aan Zijn wil verbindt.

Dan willen God en ik hetzelfde.

Als ons verlangen er is, werkt God het in ons uit.

Dat belooft Hij.

Als ik dat ga begrijpen, dan kan ik samen met God

de werken doen, die Hij heeft voorbereid voor mij.

Op die manier hoef ik niet meer hard rond te rennen.

Vaak ook nog in de schoenen die voor iemand anders

bestemd zijn.

Uiteindelijk is er voor ons mensen maar één doel:

het kennen en het liefhebben van God.

Niet heiligheid, succes, duimpjes omhoog of volgers.

Ons eerste verlangen moet naar Christus uit gaan.

Blijf in Mij, zegt Hij. Dan blijf Ik in jullie.

Loop jezelf niet voorbij.

Maar wandel mij Mij samen.

Ik ben jouw doel.

En samen komen we er wel.

 

 

De onschuld van Eden

Ik maakte een tijdje geleden een beslissing.

En die beslissing was deze:

Ik hoef niet meer zo nodig alles te weten!

Er kwam een corona crisis.

En ik probeerde precies te weten te komen hoe het zat.

Het naadje van de kous.

En met het nieuws van de afgelopen jaren

werd de verleiding om alsmaar op de hoogte

te willen zijn steeds groter.

Ik wilde mijn onrustige hart te stillen.

Maar mijn hart stilde niet.

Niet door steeds maar meer te lezen.

Meer te weten.

Ik weet na al het lezen en weten

nog steeds niet waar ik goed aan doe.

Welke keuze de beste is.

Wat mijn mening in al die moeilijke dingen is.

Door alle informatie

kan ik juist geen keuze meer maken.

Mijn brein kan onmogelijk alle

informatie verwerken.

Kun je informatieverslaafd zijn?

Ik denk het.

Het sap van de informatievrucht druipt van mijn kin,

terwijl ik met lege ogen naar mijn scherm kijk.

Met alles wat ik te weten kwam

verloor ik niet alleen mijn onschuld,

maar ook mijn wijsheid,

mijn vreugde,

mijn hof van Eden.

Gelukkig ben je als je wordt onderwezen door de Waarheid.

De Waarheid zoals ze is.

Niet vertroebeld door mooie plaatjes of praatjes.

Onze mening en onze waarneming zetten ons zo vaak

op een verkeerd spoor.

We begrijpen zo weinig echt.

Wie het eeuwige Woord tot zich laat spreken,

wordt verlost van meningen.

Dat ene Woord, is een Bron van Leven.

Als je gaat begrijpen en weten Wie de Bron

van alle dingen is,

dan verstilt je hart.

Dan leer je eenvoud.

Ik ben al het lezen en luisteren zo zat.

Alles waar ik naar verlang is God, en God alleen.

Hij geeft echt inzicht.

Met Hem kunnen we kiezen voor het goede als kwade dagen komen.

Met Hem kunnen we kiezen voor liefde, als haat komt.

Voor het leven, als de dood komt.

Het is Zijn Woord dat uiteindelijk alles zal overstijgen.

En daarom kniel ik neer…

En ik bid,

Vader, breng me terug

naar de onschuld van Eden.

opdat ik echte wijsheid ontvang.

 

 

God en het lijden

Wat zijn daar al veel gesprekken over gevoerd.

Gedachten aan gewijd.

Discussies mee gevuld.

We vinden het een lastige combi.

God die liefde zegt te zijn

en het diepe lijden van deze wereld.

We verzachten het lijden graag.

Met bijbelteksten.

Met troostwoorden.

Misschien wel om die reden:

als God liefde is….

We verwarren Gods liefde

met overvloed en voorspoed.

Met het gevolg dat wanneer lijden ons treft

de vertwijfeling toeslaat.

Gods liefde en lijden lijken te botsen.

Want als een vader van zijn kind houdt,

dan zal hij toch alles doen om het kind voor lijden

te behoeden.

Ik zou willen dat we het lijden soms wat meer op

zichzelf zouden kunnen laten staan.

Niet verzachten, niet overdekken met snelle troostwoorden.

Het is er. Punt.

Leven is soms lijden.

In het grote, in het kleine.

Het is een gevolg van onze gebrokenheid.

God is liefde!

riep Johannes onomwonden uit in zijn brief.

Weet je waarom?

Niet omdat Hij ons een lang, gezond en gelukkig leven geeft.

Nee.

Hierin blijkt Zijn liefde

niet dat wij God liefhadden

maar dat Hij ons lief had

en Zijn Zoon zond

als verzoening voor onze zonden.

Het gaat God om ons.

Hij wil alles opruimen wat tussen Hem en de mens stond.

Zodat Hij ons kon onthalen en omarmen als Zijn kinderen.

Deze liefde heeft niets te maken met wat we mee maken in ons leven.

Ze is bewezen aan een kruis op Golgotha.

Daarna werd ze uitgestort in ons hart.

Daarom kon Paulus schrijven dat niets ons kan scheiden van Gods liefde.

Gelovigen lijden en huilen net zoals anderen.

Ze lijden aan het leven.

Maar midden in alle onbeantwoorde vragen hebben zij een geheim:

ze weten zich geliefd door tranen heen en

leven een goede toekomst tegemoet.