donderdag 20 oktober 2022

Lijden in de hand van God

Vorige week hoorde ik een preek over

Abraham die zijn zoon Izak moest offeren.

Het raakte me. Want het raakte mijn leven.

Mijn lijden aan het leven soms.


‘Abraham, neem je zoon, je enige,

die je liefhebt…’


Kun je je de impact van deze woorden

voorstellen?

Zou Abraham geslapen hebben die nacht?

Ik geloof het niet.

Ik denk dat hij geworsteld heeft met God.

‘Waarom God?

U gaf mij Izak. Hij is mijn toekomst,

de hoop van Israƫl, de hoop op de Messias.

En U vraagt me om hem weer los te laten?’


Ik liep deze week door het park.

Aan mijn voeten lagen oranje gekleurde bladeren.

Losgelaten door de boom.

De herfst geeft de natuur elk jaar weer een

natuurlijke reden om te verstillen

en dat verwonderde mij.

De natuur verstilt en trekt zich terug

in afwachting van een nieuwe

kans om te bloeien.


Wat moest jij loslaten in jouw leven?

Je baan misschien. Je gezondheid.

Mensen die je zo lief waren.

De dromen die je ooit had.

Het werd je afgenomen.


Er zijn mensen die beweren dat omdat God goed is

Hij ons daarom succes zal geven.

Dat hij niet wil dat we ziek zijn en dat Hij ons

dus zal genezen.

Geeft God soms succes? Ja.

Geneest Hij? Zeker.

Maar altijd om Zijn doel te dienen.

Niet ons doel.


God is goed. O ja zeker.

Maar op een andere manier dan hier wordt geschetst.

God is nog veel beter dan wij kunnen bedenken.

Het lijden in dit leven heeft een bedoeling.

Het laat zien of ons leven op de Rots is gebouwd,

of op het zand.

Aan de buitenkant zat er geen verschil in deze huizen.

Het verschil zat hem in het fundament.

En door de storm werd het fundament zichtbaar.


Beproevingen leren ons de vruchten van de Geest.

Liefde groeit alleen waar geen liefde is.

Geduld groeit waar geduld mist.

Vriendelijkheid laat zich zien als niemand vriendelijk is.


En uiteindelijk laten beproevingen ons terug vallen

op Jezus. Jezus alleen, ik bouw op Hem.

Alles wat wij los laten geeft ruimte voor Hem.


Vanmorgen zong ik het lied:

Bij het kruis geef ik alles aan U.

Toen Jezus aan het kruis hing

was Hij de weg van lijden gegaan

en aan het kruis liet Hij zelfs Zijn leven los,

voor jou!


Bij het kruis mag je worstelen, huilen, schreeuwen

en loslaten zodat je op kan zien naar jouw Heiland en Redder.

Jezus alleen.

 


 





donderdag 13 oktober 2022

Levend water

Het water lijkt de mensen wel aan

de lippen te staan.

Wat is er veel moeite,

veel zorg,

veel pijn en verdriet.


Bewust en onbewust

smachten onze harten naar het water

dat Jezus ons geeft.

Zijn vrede.

Zijn nabijheid.

Zijn vertroosting

en bescherming.


Toch grijpen we elke dag weer

naar zoveel andere dingen

om onze dorst te lessen en

onze honger te stillen.

Onze harten schreeuwen.

En de wereld schreeuwt ook.

Ons hart en de wereld;

ze lijken wel als magneten op elkaar te reageren.

Zo vaak zetten we in op andere bronnen.

Trappen we er weer in

en voelen we ons droge hart en onze

hongerige ziel nog meer.


De woorden van psalm 63 lijken wel uit

onze eigen mond te komen.

‘God, U bent mijn God.

U zoek ik.

Naar U smacht mijn ziel.

Naar U hunkert mijn lichaam

in een dor en dorstig land

zonder water.’


Jezus laat ons weten waar we het water

waar we zo naar smachten

vandaan kunnen halen.

We hebben altijd toegang tot de ware Bron.


‘Maar wie het water drinkt dat Ik Hem geef,

zal nooit meer dorst krijgen.

Het water dat Ik geef, zal in hem een bron worden

waaruit water opwelt

dat eeuwig leven geeft.’


De Schepper van lucht, licht, onze adem,

water, schept nog dagelijks.

Er komen nieuwe dingen op.

Er worden nieuwe dingen geboren.

In elke dag wordt hoop geweven.

Dwars door pijn, verdriet en lijden heen.


God wil onze bekers vullen

zodat ze overvloeien.

Beker na beker mogen we drinken en

onze dorst lessen.

Beker na beker reinigt ons.

God spoelt weg, zodat er ruimte komt voor Hem.


‘Ik reken voortaan op de Heer.

Ik hoef mij niet te schamen.

Omdat wij lijken op de Heer

en leven van genade.

Hij heeft mij Zelf omhoog gehaald

vanuit het diepe water.

Zijn liefde heeft zich sterk gemaakt.

Door mij niet los te laten.’





donderdag 6 oktober 2022

Verborgen schat

 ‘Maar wij zijn slechts een aarden pot…’

2 Korinthe 4:7


Het staat er echt.

Zwart op wit.

Wij zijn slechts een aarden pot.


‘We zijn omringd en gehavend door problemen’

schrijft de Message.

Opgesmukte kleipotten.

Als je alleen naar ons zou kijken,

mis je het licht.


We zijn gebroken,

gehavend,

verwond.

Niet in staat ook maar iets van licht te verspreiden.

Maar dat willen we wel graag.

Dus doen we soms alsof.

We poetsen onszelf op.

Tot een opgesmukte kleipot.

Want we willen niet kwetsbaar zijn.

En dus zoeken we manieren om te doen

alsof het toch nog wat lijkt.

Toch?


Christen zijn is eigenlijk heel paradoxaal

bedacht ik me net.

Want ja, we zijn slechts aarden potten.

Ja, we zijn zwak en kwetsbaar.

Maar er is ook een schat.

En die schat, dat is het waar God om draait.

Hij gaat niet uit van een volmaakte pot.

Hij wil onze kwetsbare zwakke pot

verbinden met een schat.

Zijn bedoeling is dat onze aarden pot

Zijn schat gaat laten zien.


We hopen als mensen dat die aarden pot verdwijnt.

Dat er geen spoor meer van te ontdekken zal zijn op een dag.

Maar dat lukt niet.

Het zal hier op aarde altijd een mix blijven van

jouw aarden pot en Gods volmaakte Schat.

Geloof en twijfel gaan bij mensen hand in hand.

De aarden pot is vaak nog bang voor mislukking.

Maar Jezus, onze Schat, ziet al de overwinning.


Wanneer je je zwakheid erkent

en jezelf overgeeft aan Gods genade

geeft God ruimte om Zijn werk in jou te volbrengen.

De zwakheid en gebrokenheid van mensen

zal nooit de kracht van God beperken.

Sleutel niet teveel aan die aarden pot van jou.

Laat hem er maar zijn.

Laat gebrokenheid er maar zijn.

God wil niet zonder die aarden pot aan het werk.

En laat genade groeien.

Laat de Schat groeien in jouw leven.

Geef Hem de ruimte.

God overwint.

Door genade.

 


 


Stoppen met hozen