Vorige week hoorde ik een preek over
Abraham die zijn zoon Izak moest offeren.
Het raakte me. Want het raakte mijn leven.
Mijn lijden aan het leven soms.
‘Abraham, neem je zoon, je enige,
die je liefhebt…’
Kun je je de impact van deze woorden
voorstellen?
Zou Abraham geslapen hebben die nacht?
Ik geloof het niet.
Ik denk dat hij geworsteld heeft met God.
‘Waarom God?
U gaf mij Izak. Hij is mijn toekomst,
de hoop van Israël, de hoop op de Messias.
En U vraagt me om hem weer los te laten?’
Ik liep deze week door het park.
Aan mijn voeten lagen oranje gekleurde bladeren.
Losgelaten door de boom.
De herfst geeft de natuur elk jaar weer een
natuurlijke reden om te verstillen
en dat verwonderde mij.
De natuur verstilt en trekt zich terug
in afwachting van een nieuwe
kans om te bloeien.
Wat moest jij loslaten in jouw leven?
Je baan misschien. Je gezondheid.
Mensen die je zo lief waren.
De dromen die je ooit had.
Het werd je afgenomen.
Er zijn mensen die beweren dat omdat God goed is
Hij ons daarom succes zal geven.
Dat hij niet wil dat we ziek zijn en dat Hij ons
dus zal genezen.
Geeft God soms succes? Ja.
Geneest Hij? Zeker.
Maar altijd om Zijn doel te dienen.
Niet ons doel.
God is goed. O ja zeker.
Maar op een andere manier dan hier wordt geschetst.
God is nog veel beter dan wij kunnen bedenken.
Het lijden in dit leven heeft een bedoeling.
Het laat zien of ons leven op de Rots is gebouwd,
of op het zand.
Aan de buitenkant zat er geen verschil in deze huizen.
Het verschil zat hem in het fundament.
En door de storm werd het fundament zichtbaar.
Beproevingen leren ons de vruchten van de Geest.
Liefde groeit alleen waar geen liefde is.
Geduld groeit waar geduld mist.
Vriendelijkheid laat zich zien als niemand vriendelijk is.
En uiteindelijk laten beproevingen ons terug vallen
op Jezus. Jezus alleen, ik bouw op Hem.
Alles wat wij los laten geeft ruimte voor Hem.
Vanmorgen zong ik het lied:
Bij het kruis geef ik alles aan U.
Toen Jezus aan het kruis hing
was Hij de weg van lijden gegaan
en aan het kruis liet Hij zelfs Zijn leven los,
voor jou!
Bij het kruis mag je worstelen, huilen, schreeuwen
en loslaten zodat je op kan zien naar jouw Heiland en Redder.
Jezus alleen.
3 opmerkingen:
Wat een mooie blog weer Mariska. Loslaten is lastig maar wanneer ik me voorstel dat ik het in Gods Hand leg, wordt het Lichter.
Dank je wel Mariska. Soms is loslaten moeilijk, vooral als je ermee vastloopt in je gedachten. Pas zei iemand, in plaats van los te laten kun je iets ook zorgvuldig parkeren. Daarvoor is wel nodig dat je het in je handen houdt, het voelt, en het daarna zorgvuldig een plek geeft waar het nou niet meer belemmert. Je kind laat je niet los, maar de zorgen die je over het kind hebt, mag je erkennen, vasthouden. En daarna zorgvuldig parkeren zodat je niet ten onder gaat aan... In feite hetzelfde als in Gods hand leggen, bedenk ik nu.
Maar het kan natuurlijk ook zijn dat je iets parkeert, om er later weer aandacht aan te geven als je meer helder bent. Of fit. Dan gaat het om kleinere dingen.
Zomaar wat gedachten die jouw stukje omhoog brachten. Fijne weekend jij.
Dankjewel Aritha. Mooi om over na te denken.
Een reactie posten