Getsemane

Oliepers.

Is er een naam toepasselijker dan dit?

De tuin waar Jezus doodsangst ervoer.

Niet om het kruis.

Niet alleen om het lichamelijke lijden wat Hij zou moeten ondergaan.

Maar vooral om dat ene moment.

Dat moment waarop Hij gescheiden zou worden van Zijn Vader.

Alles deden ze samen.

Altijd.

Hoe zou Hij zonder Zijn Vader kunnen?

Aan het kruis klinken dan ook die smartelijke woorden:

‘Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?’

Heb je ze ook wel eens gevoeld? Die woorden.

Diep in je hart?

Als het lijden je bijna te zwaar werd.

En God zo ver weg leek.

Jezus weet hoe het voelt.

Hij weet écht hoe het voelt.

Want God verliet Hem echt.

Zodat wij nu uit volle borst kunnen zingen en getuigen:

‘Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis,

ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij.’

In Getsemane stelt Jezus de vraag:

‘Abba, Vader, alle dingen zijn mogelijk bij U;

neem deze drinkbeker van Mij weg.’

Ook weer zo’n vraag die je misschien wel kent.

‘Vader, als alles mogelijk is bij U, neem dan dit lijden van mij weg.’

Is dat niet de vraag van de mensheid?

Als God dan echt liefde is, waarom is er dan zoveel lijden?

Als voor Hem alles mogelijk is, had Hij dan niet kunnen voorkomen dat…

Je kunt er vast en zeker zelf wel iets invullen denk ik.

Deze vragen zijn zo menselijk.

En zelfs Jezus stelde ze.

Want wij hebben geen Hogepriester die geen medelijden kan hebben

met onze zwakheden, maar Een die op dezelfde wijze als wij is verzocht,

maar zonder zonde. – Hebreeen 4:15 –

Jezus kon achter zijn diepe worsteling bidden:

‘Maar niet Mijn wil, maar Uw wil geschiede.’

Die overgave van onze Heiland. Wat ben ik daar dankbaar voor.

Want door Zijn lijden en Zijn dood kan Hij bij ons zijn in 

alle omstandigheden.

Door Zijn lijden, kan ik mijn lijden elke dag in Zijn hand leggen.

Wetend dat Hij als geen ander weet wat ik doormaak.

Door Zijn lijden en Zijn opstanding is er hoop op beter.

Een hoopvolle toekomst met Hem. 

Waar alle tranen gedroogd zullen worden.

Zie je Hem al staan met een grote witte zakdoek?

‘Kom maar’ zegt Hij dan ‘dan droog ik al je tranen af.’

En daarna mag je aanschuiven bij het feestmaal wat Hij heeft bereid.

 

 

Verlaten en gevonden

Ik vind het altijd fascinerend om te ontdekken

hoe goed God ons kent.

Hoe Hij eeuwen van te voren dingen aankondigde

die ook echt zouden gaan gebeuren.

Natuurlijk: God is God en Hij is alwetend.

Maar het raakt me steeds weer op nieuw.

In de nacht dat Jezus gevangen werd genomen

sprak Hij woorden, die eeuwen daarvoor ook al hadden geklonken:

‘Ik zal de Herder doden

en de schapen zullen uit elkaar gejaagd worden.’

– Zacharia 13:7 –

De discipelen zouden allemaal vluchten.

De duisternis van de nacht in.

Of in een web van leugens.

Want de Herder zou van hen afgenomen worden.

En wat waren ze zonden Herder?

Verloren. Gevangen in angst.

Bij de Herder was veiligheid.

Maar zonder de Herder…

De waarheid is dat ook in vaak weg ben gegaan van Jezus.

Misschien heb ik nooit ronduit ontkent dat ik een volgeling van Jezus ben.

Of misschien ben ik niet bang het duister in gevlucht.

Maar mijn geloof kan zo verkillen.

Ik kan zo zelf aan het ploeteren zijn, dat ik almaar verder van Jezus afdrijf.

Ik denk net als Petrus: Nooit zal ik Jezus verlaten.

Maar is dat zo?

Wat heb ik in mezelf dat ik bij Jezus zou blijven?

Is het niet Jezus Zelf die mij dicht bij Hem houdt?

Zonder de Herder ben ik niets.

Zonder de Herder wordt ik bevangen door angst en onveiligheid.

En ik zou vluchten in de dingen van deze wereld om mijn angst te verdoven.

Er is niets van mijzelf.

Alles is uit Hem.

Ik ben zo dankbaar voor Zijn liefde:

Maar de God, die één en al liefde en goedheid is,

heeft jullie in Christus geroepen om voor eeuwig bij Hem te Zijn.

1 Petrus 5:10

Dank dat Jezus de weg van lijden ging zodat ik door Hem altijd 

in Zijn nabijheid kan zijn.

En dank voor Zijn onuitputtelijke genade.

Hij zegt tegen Zijn discipelen:

‘Maar nadat Ik opgewekt ben, zal Ik u voorgaan naar Galilea.’

Jezus zegt eigenlijk: ‘Jullie vluchten wel weg straks, maar Ik zoek jullie weer op.

Wacht maar. Want jullie zijn Mij veel te kostbaar.’

 

 

De verzoeking

En zie, een stem uit de hemel zei: ‘Dit is Mijn geliefde Zoon,

in Wie Ik Mijn welbehagen heb.

Na deze woorden werd Jezus weggeleid naar de woestijn.

Ervaar jij deze wereld wel eens als een woestijn?

Een wildernis die je uithongert en op laat branden?

Jezus kent het. Hij weet wat het is. Hij is er ook geweest.

Maar in die wildernis, wist Hij Wie Hij was: Gods geliefde Zoon.

Weet jij wie je bent, te midden van de chaos van de wereld?

Weet je dat je bemint bent? En Gods Zoon of dochter?

Want dat zal alle verschil maken.

Veertig dagen en nachten vasten hadden Jezus lichamelijk

kwetsbaar gemaakt.

Hij had honger. Typisch iets voor de duivel; om te komen als we zwak zijn.

Aan het einde van een lange werkdag of na een lange werkweek.

Als we moe zijn en honger hebben, als we geen weerstand hebben.

Toch denk ik dat het in deze situatie anders was.

Ik denk zelfs dat het hier precies andersom was.

De duivel kwam bij Jezus en verleidde Hem met dat kleine

woordje: Als….

Als U de Zoon van God bent…

De verzoeker pakt Hem op woorden die God Zelf gesproken had.

Maar hoewel Jezus lichamelijk misschien zwak was,

was Hij geestelijk sterk.

Na die 40 dagen bidden en vasten in de eenzaamheid van de woestijn

was Jezus in staat om weerstand te bieden tegen Zijn tegenstander.

Hij wist dat de les die de Israëlieten eeuwen geleden

hadden geleerd in hun wildernis, van toepassing was op Zijn wildernis van nu.

Dat raakte me.

Durf ik Gods woorden over mijn leven te leggen en Zijn waarheid

aan mezelf te verbinden? Ik heb daar wel eens moeite mee.

Mag ik dat eigenlijk wel doen?

Maar Jezus laat het hier Zelf zien.

Gods wil ons bemoedigen vanuit Zijn woord.

Na deze verzoeking zien we dat Jezus steeds weer opnieuw 

die eenzaamheid opzoekt.

Om met Zijn Vader te zijn.

Zoeken wij die stilte nog?

Het alleen Zijn met de Vader?

Om geestelijk gesterkt te worden.

Als Jezus aan de verleidingen van de verzoeker had toegegeven,

lag er een makkelijke weg voor Hem open.

In een moment zou Hij gedragen worden door engelen.

In een moment zouden alle koninkrijken van de aarde van Hem Zijn.

Maar Jezus koos anders,

Hij maakte de keuze voor een eenzame langzame weg.

Een weg van opoffering en lijden.

Om zo echte vrijheid te brengen aan mensenharten verloren in schuld.

Toen ik met dit gedeelte in de bijbel bezig was,

luisterde ik het lied: Is He worthy?

En opeens kon ik er nog meer mee instemmen.

Ja, Hij is waardig.

Hij legde alles af; Zijn waardigheid, Zijn identiteit, Zijn macht, Zijn bezit,

om de mensheid te redden.

Wat een Koning dienen wij.

 

 

DE DEUR

Jezus zegt: ‘Ik ben de deur van de schapen.’
Johannes 10:7

Een paar weken geleden werd ik stil gezet bij deze tekst.
Soms laat de Heilige Geest je een overbekende tekst opeens weer
op een andere manier zien.
Dat was bij mij op dat moment zo.
Ik wist dat deze uitspraak van Jezus betekende dat Hij de deur is naar de Vader.
Met deze uitspraak zegt Jezus eigenlijk: ‘Ik ben de toegang.’

Ik voelde mezelf op dat moment vast gelopen.
Alsof ik geen kant meer op kon. Een doodlopende weg.
Er was een situatie in ons gezin, die steeds maar hetzelfde bleef.
We kwamen maar niet verder en we voelden ons zo machteloos.

En juist in één van die machteloze momenten las ik deze tekst.
‘Ik ben de deur.’
Alsof Jezus tegen me zei: ‘Stop maar met vechten.
Stop maar met proberen.
Geef het allemaal maar aan Mij.
Ik ben de toegang tot iets nieuws.
Ik ben de toegang tot het Koninkrijk waar jij zo naar verlangt in je gezin.
Mijn Koninkrijk.
Het Koninkrijk van licht en vrede.’

Misschien herken je jezelf wel in wat ik schrijf.
Voel je je ook vast gelopen en lijken er alleen maar gesloten deuren te zijn.
Dan zegt Jezus ook tegen jou: ‘Ik ben de deur.
Geef je leven en jouw omstandigheden aan Mij over,
dan zal Ik jou een nieuwe weg wijzen.’

Jezus zegt het ergens anders in de bijbel:
‘Klop maar, en er zal voor jou open gedaan worden.
Misschien op een andere manier dan jij in gedachten had.
Maar wel de beste manier.

‘Jezus zegt een stukje verder:
‘Indien iemand door de deur naar binnen gaat, zal hij behouden worden.’
Deze deur betekent je redding.
Voor straks, in de eeuwigheid.
Maar in deze situatie liet God me zien dat het ook voor nu geldt.
God redt ons van de omstandigheden.

Jezus is namelijk de deur van de schapen, staat er.
In een schaapskooi zit geen deur.
De herder gaat in de opening zitten en weert elke vijand.
Zo is het ook met Jezus.
Hij redt ons van elke vijand en niemand zal ons
ooit uit zijn handen kunnen roven.

Geef alles maar aan Hem!

 

Gezien

Voel jij je gezien?

Echt gezien? Echt gekend?

Of ken je ook die diepe eenzaamheid?

Het gevoel dat niemand je echt kent?

Niemand je echt doorgrond.

Vorige week kwam dat mooie lied in mij op:

Heer, die mij ziet zoals ik ben.

Dieper dan ik mijzelf ooit ken.

Ik kan soms zo’n diepe onmacht voelen omdat

ik niet goed kan verwoorden wat er precies in mij leeft.

Dan verlang ik er naar dat er iemand is,

die me wel ziet.

Iemand die me beter kent dan ik mezelf ken.

Ik las het verhaal van Zacheüs.

Hij was een tollenaar.

Hij werd gemeden.

Als Hij hoort dat Jezus voorbij komt,

Jezus van Wie Hij zoveel heeft gehoord,

dan wíl hij die Jezus zien.

En omdat hij klein is, klimt hij in een boom.

Zo kan Hij zien, zonder zelf gezien te worden.

Ik herken dat wel.

Aan de ene kan verlang ik ernaar gezien te worden.

Tegelijk kan het me ook beangstigen.

Verstop ik mezelf maar liever.

Laat mij maar van een afstandje kijken.

Maar Jezus neemt daar geen genoegen mee.

Ook niet bij Zacheüs.

Als Hij langs de boom loopt waar Zacheüs zit,

stopt Hij. Hij ziet Zacheüs en spreekt hem aan.

Jezus roept Zacheüs tevoorschijn.

Weg uit zijn verborgenheid, zijn schaamte

en zijn eenzaamheid.

En het doet Zacheüs goed.

Hij wordt er een ander mens van.

Hij bloeit op.

Jezus ziet ons helemaal.

Hij ziet voorbij onze huidskleur, onze status,

onze functie, onze beperking.

Ja Jezus ziet ons zelfs voorbij onze fouten.

Als dat tot je doordringt,

dan bloei je open.

Omdat je merkt dat je niet veroordeelt wordt,

maar juist wordt uitgenodigt in genade

die zich als een zachte deken om je heen wikkelt.

 

Zacheüs, zit je daar hoog in de boom
Ver boven de mensen beneden
Zacheüs, voel je je veilig verscholen
of heb je nog altijd geen vrede
Denk je: dat heilige is niets voor mij
'k Voel me nu ook niet zo slecht
Maar vandaag komt de Koning voorbij
En hoor wat Hij tegen je zeg

Al zeg je dat jij Me niet kent Zacheüs
Toch ben je nieuwsgierig naar Mij
En Ik weet precies wie je bent Zacheüs
Daarom loop Ik jou niet voorbij
Want ook al hou je je groot Zachëus
Toch ben je klein en alleen
Diep in je hart zie Ik nood, Zacheüs
Want Ik kijk dwars door je heen

 

 

 

Lijden in de hand van God

Vorige week hoorde ik een preek over

Abraham die zijn zoon Izak moest offeren.

Het raakte me. Want het raakte mijn leven.

Mijn lijden aan het leven soms.

‘Abraham, neem je zoon, je enige,

die je liefhebt…’

Kun je je de impact van deze woorden

voorstellen?

Zou Abraham geslapen hebben die nacht?

Ik geloof het niet.

Ik denk dat hij geworsteld heeft met God.

‘Waarom God?

U gaf mij Izak. Hij is mijn toekomst,

de hoop van Israël, de hoop op de Messias.

En U vraagt me om hem weer los te laten?’

Ik liep deze week door het park.

Aan mijn voeten lagen oranje gekleurde bladeren.

Losgelaten door de boom.

De herfst geeft de natuur elk jaar weer een

natuurlijke reden om te verstillen

en dat verwonderde mij.

De natuur verstilt en trekt zich terug

in afwachting van een nieuwe

kans om te bloeien.

Wat moest jij loslaten in jouw leven?

Je baan misschien. Je gezondheid.

Mensen die je zo lief waren.

De dromen die je ooit had.

Het werd je afgenomen.

Er zijn mensen die beweren dat omdat God goed is

Hij ons daarom succes zal geven.

Dat hij niet wil dat we ziek zijn en dat Hij ons

dus zal genezen.

Geeft God soms succes? Ja.

Geneest Hij? Zeker.

Maar altijd om Zijn doel te dienen.

Niet ons doel.

God is goed. O ja zeker.

Maar op een andere manier dan hier wordt geschetst.

God is nog veel beter dan wij kunnen bedenken.

Het lijden in dit leven heeft een bedoeling.

Het laat zien of ons leven op de Rots is gebouwd,

of op het zand.

Aan de buitenkant zat er geen verschil in deze huizen.

Het verschil zat hem in het fundament.

En door de storm werd het fundament zichtbaar.

Beproevingen leren ons de vruchten van de Geest.

Liefde groeit alleen waar geen liefde is.

Geduld groeit waar geduld mist.

Vriendelijkheid laat zich zien als niemand vriendelijk is.

En uiteindelijk laten beproevingen ons terug vallen

op Jezus. Jezus alleen, ik bouw op Hem.

Alles wat wij los laten geeft ruimte voor Hem.

Vanmorgen zong ik het lied:

Bij het kruis geef ik alles aan U.

Toen Jezus aan het kruis hing

was Hij de weg van lijden gegaan

en aan het kruis liet Hij zelfs Zijn leven los,

voor jou!

Bij het kruis mag je worstelen, huilen, schreeuwen

en loslaten zodat je op kan zien naar jouw Heiland en Redder.

Jezus alleen.

 

 

Levend water

Het water lijkt de mensen wel aan

de lippen te staan.

Wat is er veel moeite,

veel zorg,

veel pijn en verdriet.

Bewust en onbewust

smachten onze harten naar het water

dat Jezus ons geeft.

Zijn vrede.

Zijn nabijheid.

Zijn vertroosting

en bescherming.

Toch grijpen we elke dag weer

naar zoveel andere dingen

om onze dorst te lessen en

onze honger te stillen.

Onze harten schreeuwen.

En de wereld schreeuwt ook.

Ons hart en de wereld;

ze lijken wel als magneten op elkaar te reageren.

Zo vaak zetten we in op andere bronnen.

Trappen we er weer in

en voelen we ons droge hart en onze

hongerige ziel nog meer.

De woorden van psalm 63 lijken wel uit

onze eigen mond te komen.

‘God, U bent mijn God.

U zoek ik.

Naar U smacht mijn ziel.

Naar U hunkert mijn lichaam

in een dor en dorstig land

zonder water.’

Jezus laat ons weten waar we het water

waar we zo naar smachten

vandaan kunnen halen.

We hebben altijd toegang tot de ware Bron.

‘Maar wie het water drinkt dat Ik Hem geef,

zal nooit meer dorst krijgen.

Het water dat Ik geef, zal in hem een bron worden

waaruit water opwelt

dat eeuwig leven geeft.’

De Schepper van lucht, licht, onze adem,

water, schept nog dagelijks.

Er komen nieuwe dingen op.

Er worden nieuwe dingen geboren.

In elke dag wordt hoop geweven.

Dwars door pijn, verdriet en lijden heen.

God wil onze bekers vullen

zodat ze overvloeien.

Beker na beker mogen we drinken en

onze dorst lessen.

Beker na beker reinigt ons.

God spoelt weg, zodat er ruimte komt voor Hem.

‘Ik reken voortaan op de Heer.

Ik hoef mij niet te schamen.

Omdat wij lijken op de Heer

en leven van genade.

Hij heeft mij Zelf omhoog gehaald

vanuit het diepe water.

Zijn liefde heeft zich sterk gemaakt.

Door mij niet los te laten.’