Echt!

Vergelijk jij je wel eens met iemand anders? Vast wel. En logisch, we zijn omringt door anderen.

Ik doe het ook. Niet een klein beetje, maar heel erg. Ik kijk naar; andere moeders, naar mensen die veel meer energie hebben dan ik, naar mensen die het veel beter op een rijtje hebben dan ik, naar mensen die al gedeald hebben met hun worstelingen, terwijl ik er nog middenin zit en me afvraag of ik er ooit uit kom….

Mensen die al wat bereikt hebben in het leven.

In onze maatschappij draait alles om je buitenkant. Natuurlijk laten we wel eens onze binnenkant zien, maar hé, dan moet het wel passen in het plaatje dat wij het liefst zien.

Ik kijk heel veel naar de prachtige buitenkant van andere mensen, want dat is wat iedereen laat zien.

En terwijl ik kijk, en vergelijk, sijpelt ontevredenheid naar binnen.

Want… ik wil er ook bij horen, en ik wil wel een beetje voldoen aan al die mooie buitenkanten. Dus zoek ik naar het randje. Het randje waar ik net niet teveel van mezelf vraag (dat heb ik inmiddels al geleerd), maar waar ik toch ook nog wel een beetje mee doe.

Herkenbaar? Of ben ik de enige?

We verlangen toch allemaal naar de liefde en de waardering van de mensen om ons heen, in de hoop dat we er ook bij horen?

 

En het is vermoeiend. Het is dood en dood vermoeiend.

We mogen niet falen, we moeten het goede laten zien en we rennen onszelf voorbij.

Het gevaar is, dat we zelfs naar God de schone schijn ophouden. Je hoopt nog wel dat je in de kerkdienst ofzo ergens door word geraakt, want dat heeft je hart keihard nodig, maar ondertussen staat er een deur wagenwijd open voor alle afleiding, en voor wat we zouden moeten bereiken en voor wie we zouden moeten zijn.

Ik ben de afgelopen maanden keihard van het randje afgekukeld.

Ik had geen mooie buitenkant meer om te laten zien, want ik was bang en verdrietig, boos en heel erg gefrustreerd. Ik was depressief en ik had nul vertrouwen meer.

Ik denk dat, toen God de mensen maakte, Hij maar één ding wilde. Hij wilde intimiteit.

Hij wilde dat we méé zouden doen ja. Niet met de gekte van deze maatschappij. Maar meedoen met die liefdevolle dans van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. God wil ons zo graag kennen.

Hij wil dat je je deur dicht doet. En dat je in je binnenkamer gaat, alleen met Hem.

Dáar is rust. En daar kun je écht zijn.

Niet echt zoals dat populair is geworden de laatste tijd op sociale media.

Maar bij God, kun je je lelijkste echte zelf laten zien en Hij valt nog niet van zijn troon.

Dat is het mooie. Dat is wat ik ontdekte. Zélfs dan, als je je lelijkste gebed uitschreeuwt naar boven, blijft Hij dezelfde.

Gods liefde beoordeelt ons niet naar hoe we eruit zien, of wat we zeggen, wat we doen of wat we bereiken.

God wil ons gewoon zoals we zijn. God ontmoet ons waar we zijn. En als je tot aan je knieën in de modder staat, nou, dan komt Hij daar.

Gods liefde komt en gaat niet, Gods ís liefde.

Gods liefde draait niet om de buitenkant.

God wil ons helemaal. Ook als wat je te bieden hebt bij lange na niet genoeg is. Als het nou niet echt past bij een goede christen zeg maar. Laat jij dat toe? Durf je dat nog?

Ik geloof namelijk dat dat echte aanbidding is. Jezelf met al je mooie maar ook je nare kanten geven aan Hem. Dan geef je Hem pas echt vertrouwen.

In je binnenkamer, dat wel.

Hij en jij! En Hij die in het verborgene ziet….Hij ziet jou…en Hij zal je ervoor belonen.

Met Zijn liefde…

De liefde is geduldig en vriendelijk.

Liefde wordt niet jaloers.

Liefde schept niet op en vindt zichzelf niet vreselijk belangrijk.  

Liefde zegt of doet geen onaardige dingen

en denkt niet alleen maar aan zichzelf.

Liefde raakt niet verbitterd.

Liefde vergeeft als een ander iets verkeerds heeft gedaan.  

Liefde is niet blij met oneerlijke dingen, maar met de waarheid.

Liefde vertelt fouten van andere mensen niet door,

denkt altijd het beste van een ander en blijft altijd geduldig.

De liefde schiet nooit tekort en verdwijnt nooit.