Met alles wat in je is.

Opa en oma zijn bijna jarig.
En ik heb gevraagd of jij een briefje voor hen wilt schrijven.
Een kleintje maar. Dat zou zo leuk zijn, nu je in groep drie zit en al zo goed schrijven kan.
Je zucht. Je kijkt me aan en zegt honderd keer: ‘Morgen mam, morgen doe ik het echt!’
Maar je doet het niet. Want buiten spelen is veel leuker, en een tent bouwen ook.
Vanmiddag heb ik je met lichte dwang toch aan tafel gezet.
'Kom, zeg ik, nu moet je echt even schrijven hoor.'
Je begint. Tong uit je mond… maar het eerste woordje gaat al verkeerd.
En als je opnieuw begint gaat het weer verkeerd.
Ik geef je een potlood. ‘Hier, dan kan je gummen als het mis gaat.’
Terwijl ik in de keuken soep sta te koken groeit mijn medelijden.
Ik zie je zitten aan tafel. Je doet zo hard je best.
Heel veel zuchten, tientallen moppers en vier zinnetjes verder ben je er zo klaar mee.
Je geduld is op en je hoofd is knalrood.
‘Kom maar, zeg ik; je hebt je best gedaan! Ik ben trots op jou!’
Je kijkt me aan met een gelukzalige glimlach en vliegt me om de hals en overlaad me met kusjes.
‘Asjeblieft lieve mam!’
Dit ben jij: spontaan. Niet in een vorm te gieten. Maar o zo lief!
Ik kan wel van alles bedenken en willen, maar jij gebruikt veel liever je handen, je armen, je ogen en alles wat in je is om te zeggen wat er in je omgaat; en geen pen en papier.
En weet je?! Het is prima! Ik hou van jou!