Benen opgetrokken op
de bank, een boek in mijn handen en een kop thee binnen handbereik.
Af en toe mijmerend
naar buiten starend, waar de bomen hun vlammend gekleurde kruinen
boven het schuurdak uitsteken.
Zo bracht ik deze
stille ochtend door.
Nog nooit zijn de
bomen zo lang, zo mooi gekleurd geweest.
Warme kleuren; rood,
oranje…
Alsof ze een belofte
in zich mee dragen.
Alsof God me zeggen
wil: ‘Ja, het leven is loslaten, en loslaten doet pijn, maar Ik heb
ooit de belofte gedaan dat ik mijn kinderen nooit zou begeven en
nooit zou verlaten.
De warmte van Mijn
liefde zal bij je zijn.
Elk moment. Ook als
alles dor en doods lijkt.
Als de kou van de
winter in je botten sluipt en de dagen nog donkerder worden dan ze al
zijn.
Ik zal er Zijn.
En ooit… ooit zul
je meer begrijpen, meer weten. Je zult ontdekken dat de verborgen de
geheimenissen van Mijn Koninkrijk veel groter zijn dan je dacht.
Je zult dichter bij
het mysterie van Mijn Liefde komen dan ooit.
Kijk voor nu niet te
ver voor uit.
Maar geniet van de
dagen die je krijgt.
En verlang… blijf
verlangen naar de eeuwigheid.
Een troostrijk
verlangen naar de dag dat alles nieuw en anders wordt.
Zo verloor ik mezelf
vanmorgen een beetje in de mijmeringen en de heimwee.
En ik dacht aan de
prachtige woorden van Jean Pierre Rawie, die ik pas las:
Wij hebben alles
nog tegoed,
wat ons dit leven
heeft ontnomen,
uit welke verten
wij ook komen
elkaar ten leste
tegemoet.
4 opmerkingen:
Heerlijk toch hè, dat het beste nog komt! Dat we eens alles zullen begrijpen. En Hem zullen zien van aangezicht tot aangezicht. Dat zal nog het allermooiste zijn. Gezegende
week Mariska!
Wat een mooi blog, dank je wel voor de reminder niet te ver vooruit te kijken.
Hij weet wat in de toekomst ligt en dat is genoeg.
In het nu leven, dicht bij Hem en weten dat het beste nog komt.
Dank je wel Mariska. helemaal mooi, ook die laatste woorden.
Ja, Hij zal er zijn. Ook vandaag. Geloof dat maar. Vertrouw op Hem.
Mooie blog!
Een reactie posten