De goede kant op fantaseren

Ik weet niet zo goed wat het is vandaag. Hormonen, de warmte die al dagen aanhoudt en waar ik ziet zo goed mee om kan gaan, vermoeidheid… geeft het maar een naam.

In ieder geval redenen te over om alles aan te pakken om eens lekker te piekeren en dat doe ik dan ook veelvuldig.

‘Piekeren is de verkeerde kan op fantaseren.’ Je kent hem vast wel.

Maar het ontbreekt me aan de energie om mijn fantasie weer in de juiste richting te manoeuvreren.

De tranen lopen als vloeiende riviertjes over mijn wangen en ik kan het niet stoppen.

‘Dat is juist goed!’ zei een lieve, dierbare vriendin gisteren toen ik haar belde om te vertellen dat er geen ruimte en geen energie meer is om af te spreken. En ik moest er om huilen, ja.

Omdat we al weken af willen spreken, maar het lukt niet. ‘Tranen wassen je schoon!’ zei ze.

Dat zegt ze altijd; en ik weet dat het waar is.

Huilen helpt om emoties boven te laten komen waar je geen woorden voor hebt.

Ik zeg tegen mezelf dat het allemaal best goed zal komen.

Dat ik ooit zal leren om te leven in balans.

Dat ik ooit precies zal weten wat ik wel en niet kan en daar nog tevreden mee kan zijn ook. Ooit…

En ondertussen snotter ik net zo hard door.

Ik ga in de tuin zitten. Een musje hipt naar me toe en kijkt me eigenwijs aan.

Aan de waslijn hangt was te drogen. Dat heb ik toch al weer opgepakt vanmorgen.

Langzaam slik ik mijn koffie door en ik bedenk dat ik gisteren zo genoten heb van een paar uurtjes in Reeuwijk, terwijl de kinderen zich hebben vermaakt met zand en water.

Ik zie het boek liggen wat ik zaterdag in de bieb heb gehaald en ik neem me voor om vanmiddag eens heerlijk te gaan lezen.

In de ligstoel die kapot was en die de buurman zo lief weer voor me heeft gemaakt.

En weet je wat? Ik zet nog een kopje koffie.

Straks komen ze jongens weer thuis. We zullen een broodje eten aan de tuintafel en ze zullen me verhalen vertellen over school.

Ze zullen nog even spelen en dan weer naar school vertrekken.

Terwijl ik me probeer te focussen op wat ik allemaal heb en niet meer op wat er allemaal ontbreekt,

geloof ik zowaar dat het me gelukt is om mijn fantasie-trein een beetje om te keren in de juiste richting.

Ondertussen klinkt vanuit mijn cd-speler het lied:

‘God zal voor ons zorgen.’

Hij zal mij alles geven wat ik nodig heb.

Aan die hoop mag ik me vastklampen.

Dag in, dag uit.

Een sprong in het diepe...

Tot nu toe schreef ik vaak over de dingen die ik met God beleef.
De ontdekkingen die ik doe in Zijn woord. En dat zal ik ook wel blijven doen.
Maar ik wil ook schrijven over iets anders.
Iets waar ik voor mijn gevoel midden in zit, maar ook nog voor sta.

Al langer loop ik een beetje te tobben met gezondheid, met mijn energie, met rugpijn.Soms gaat het even heel goed, en dan opeens is het weer mis. Dan lijk ik op een ballon die langzaam leeggelopen is. Geen muziek meer uit te krijgen.
Pas was dat weer zo. Ik was zo moe dat ik er zelfs van moest huilen.
Ik kon gewoonweg bijna niet meer.

Toen mailde een vriendin mij een site over Cerebrale Parese. Een beetje sceptisch begon ik met lezen, maar naarmate ik verder las, kwam er eigenlijk steeds meer herkenning.
Cerebrale parese, is een ontwikkelingsstoornis die gekenmerkt wordt door motorische stoornissen (onder andere spasme en krampachtig bewegen). Deze stoornis ontstaat in het eerste jaar na de geboorte. Bij mij is het ontstaan door zuurstofgebrek tijdens de bevalling.

Het blijft gek dat ik tot het lezen van deze site nog nooit van deze term had gehoord.
Ik ben opgegroeid, heb gewoon mijn school af kunnen maken en ik heb er
eigenlijk nooit zo bij stil gestaan dat alles mij gewoon meer energie kost.
Als kind heb ik wel allerlei therapieën gevolgd, maar dat is toen ik ouder werd gestopt.
Naarmate ik ouder word, lijkt het wel of mijn energie steeds meer afneemt.
Ik kan zo moe zijn dat ik bijna geen stap meer kan verzetten.

Het lastige is, dat er met mijn hoofd weinig mis is. Dus met mijn hoofd zou ik veel meer willen en aan kunnen, dan lichamelijk.
Zorgen voor de kinderen, het huishouden, koken, lukt allemaal prima. Maar het is ook meer dan genoeg. Terwijl ik zo graag veel meer wil doen.

Via de huisarts heb ik nu een verwijzing naar een revalidatie arts gekregen en daar kan ik midden juni terecht. Op dit moment ben ik chronisch oververmoeid. Dat is behoorlijk pittig merk ik.
Vanmorgen ging ik schoenen kopen en toen ik af wilde rekenen bleek mijn portemonnee nog in de auto te liggen. Die stond best ver weg, dus ik moest even snel heen en weer lopen. Toen ik mijn schoenen eenmaal had afgerekend was ik te moe om nog even langs de Hema te gaan, al had ik dit wel gewild. Dat zijn lastige dingen.

Om hier allemaal mee om te leren gaan, ga ik dus naar die revalidatie arts.
En over dat proces wil ik af en toe wat posten. Eerst durfde ik dat helemaal niet goed.
Maar omdat ik merk dat ik wel bemoediging van mensen om me heen nodig heb, heb ik het toch gedaan. En omdat het me helpt om dingen te relativeren en op een rijtje te zetten. We houden de dingen tegenwoordig zo snel voor onszelf. We delen al het moois en het goeds, en dat waar we mee worstelen houden we maar achterwege. Ik zelf net zo goed.
Het makkelijkst lijkt om er voor weg te vluchten en gewoon maar door te gaan. Alles te blijven doen wat ik zo graag doe en ook en vooral mijn kinderen en mijn man al mijn energie te geven. Dat heb ik tenslotte altijd gedaan.
Maar het gaat niet meer, en daarom heb ik het nodig om een nieuwe balans te vinden en te ontdekken. Dat is een sprong in het diepe, maar wel een sprong waarvan ik weet dat God als een Vader voor mij zal zorgen. Ik ben kostbaar in Zijn ogen en misschien bracht hij dit juist daarom wel op mijn pad. Er zijn dagen bij dat die wetenschap helemaal naar de achtergrond is verdwenen. Omdat het leven zoveel vraagt en ik op standje overleven sta. En dan is het zo fijn om mensen om je heen te hebben die je er weer even op wijzen. Hij laat nooit alleen!

Vrees niet!

Even een dagje werken en dan nog heerlijk een lang weekend vrij. Dat dachten we. Maar om kwart over negen ging de telefoon.
‘Er is een ongeluk gebeurd.’ zei mijn man. ‘Voordat je het nieuws leest, wil ik je laten weten dat het goed gaat met mij.’

En toen begon het lange wachten. Ondertussen het nieuws volgend.
Wetend dat mijn man BHVer is en dat hem een lange en spannende dag te wachten stond.

En terwijl ik het nieuws volgde brokkelde stukje bij beetje mijn gevoel van veiligheid weg. Opeens komt het zo dichtbij.
Dat mensen blijkbaar zo diep kunnen zitten dat ze anderen iets aan willen doen.
En dat dan iemand waarvan je zoveel houdt daarbij betrokken is.

In de dagen na donderdag was er een groot gevoel van dankbaarheid.

Zo blij zijn dat we elkaar nog hebben. Dat we naast elkaar wakker worden.
Op veel dagen zo gewoon en nu opeens zo bijzonder.
Maar ook bidden voor de mensen die wel gewond zijn geraakt. 
En dan te bedenken dat mensen in veel grotere drama's terecht komen. 
Zomaar; van het ene op het andere moment.  

Gisterenavond vloog het me opeens zo aan. 

Vandaag zou iedereen zijn eigen weg weer gaan.
Maarten naar zijn werk. De jongens naar school.
Zouden ze ook allemaal gewoon weer veilig en gezond thuis komen?
De angst sloeg me om het hart en ik kreeg er buikpijn van.

‘Heer, bewaar hen, bewaar ons, maar geef me vooral opnieuw vertrouwen.

Maak me onbevangen als een kind.’

‘Vrees niet! Wees niet bang. Het staat er 365 keer. Voor jou!’ 

Klein geworden keerde de rust in mij weer.
‘God, U weet het hé?! U weet hoe bang wij kleine mensen kunnen zijn.
Bang voor het verleden dat ons achtervolgt. Bang voor wat er in het heden gebeurt. Bang voor wat de toekomst ons zal brengen. We zijn zelfs bang geworden voor elkaar.
Voor wat mensen ons aan kunnen doen.
En daarom gaf U ons die geruststelling.

Vrees niet! Twee woorden die elke dag weer klinken.
Vrees niet! Want Ik ben bij je!' 

'Heb je enig idee hoe groot Ik ben. Hoe machtig? Hoe vol Liefde?
Er is niet zomaar iemand bij je. Ik ben bij je!
Jouw Schepper! Ik, Die Mijn Zoon dood liet gaan, om jou het Leven te geven.
Wat er ook gebeurt, Ik zal jou nooit verlaten!’ 

Die wetenschap geeft rust en vrede,
vreugde en liefde in de meest moeilijke omstandigheden.
In Hem ben ik geborgen en veilig.
Altijd en overal!