De goede kant op fantaseren

Ik weet niet zo goed wat het is vandaag. Hormonen, de warmte die al dagen aanhoudt en waar ik ziet zo goed mee om kan gaan, vermoeidheid… geeft het maar een naam.

In ieder geval redenen te over om alles aan te pakken om eens lekker te piekeren en dat doe ik dan ook veelvuldig.

‘Piekeren is de verkeerde kan op fantaseren.’ Je kent hem vast wel.

Maar het ontbreekt me aan de energie om mijn fantasie weer in de juiste richting te manoeuvreren.

De tranen lopen als vloeiende riviertjes over mijn wangen en ik kan het niet stoppen.

‘Dat is juist goed!’ zei een lieve, dierbare vriendin gisteren toen ik haar belde om te vertellen dat er geen ruimte en geen energie meer is om af te spreken. En ik moest er om huilen, ja.

Omdat we al weken af willen spreken, maar het lukt niet. ‘Tranen wassen je schoon!’ zei ze.

Dat zegt ze altijd; en ik weet dat het waar is.

Huilen helpt om emoties boven te laten komen waar je geen woorden voor hebt.

Ik zeg tegen mezelf dat het allemaal best goed zal komen.

Dat ik ooit zal leren om te leven in balans.

Dat ik ooit precies zal weten wat ik wel en niet kan en daar nog tevreden mee kan zijn ook. Ooit…

En ondertussen snotter ik net zo hard door.

Ik ga in de tuin zitten. Een musje hipt naar me toe en kijkt me eigenwijs aan.

Aan de waslijn hangt was te drogen. Dat heb ik toch al weer opgepakt vanmorgen.

Langzaam slik ik mijn koffie door en ik bedenk dat ik gisteren zo genoten heb van een paar uurtjes in Reeuwijk, terwijl de kinderen zich hebben vermaakt met zand en water.

Ik zie het boek liggen wat ik zaterdag in de bieb heb gehaald en ik neem me voor om vanmiddag eens heerlijk te gaan lezen.

In de ligstoel die kapot was en die de buurman zo lief weer voor me heeft gemaakt.

En weet je wat? Ik zet nog een kopje koffie.

Straks komen ze jongens weer thuis. We zullen een broodje eten aan de tuintafel en ze zullen me verhalen vertellen over school.

Ze zullen nog even spelen en dan weer naar school vertrekken.

Terwijl ik me probeer te focussen op wat ik allemaal heb en niet meer op wat er allemaal ontbreekt,

geloof ik zowaar dat het me gelukt is om mijn fantasie-trein een beetje om te keren in de juiste richting.

Ondertussen klinkt vanuit mijn cd-speler het lied:

‘God zal voor ons zorgen.’

Hij zal mij alles geven wat ik nodig heb.

Aan die hoop mag ik me vastklampen.

Dag in, dag uit.