Een sprong in het diepe...

Tot nu toe schreef ik vaak over de dingen die ik met God beleef.
De ontdekkingen die ik doe in Zijn woord. En dat zal ik ook wel blijven doen.
Maar ik wil ook schrijven over iets anders.
Iets waar ik voor mijn gevoel midden in zit, maar ook nog voor sta.

Al langer loop ik een beetje te tobben met gezondheid, met mijn energie, met rugpijn.Soms gaat het even heel goed, en dan opeens is het weer mis. Dan lijk ik op een ballon die langzaam leeggelopen is. Geen muziek meer uit te krijgen.
Pas was dat weer zo. Ik was zo moe dat ik er zelfs van moest huilen.
Ik kon gewoonweg bijna niet meer.

Toen mailde een vriendin mij een site over Cerebrale Parese. Een beetje sceptisch begon ik met lezen, maar naarmate ik verder las, kwam er eigenlijk steeds meer herkenning.
Cerebrale parese, is een ontwikkelingsstoornis die gekenmerkt wordt door motorische stoornissen (onder andere spasme en krampachtig bewegen). Deze stoornis ontstaat in het eerste jaar na de geboorte. Bij mij is het ontstaan door zuurstofgebrek tijdens de bevalling.

Het blijft gek dat ik tot het lezen van deze site nog nooit van deze term had gehoord.
Ik ben opgegroeid, heb gewoon mijn school af kunnen maken en ik heb er
eigenlijk nooit zo bij stil gestaan dat alles mij gewoon meer energie kost.
Als kind heb ik wel allerlei therapieën gevolgd, maar dat is toen ik ouder werd gestopt.
Naarmate ik ouder word, lijkt het wel of mijn energie steeds meer afneemt.
Ik kan zo moe zijn dat ik bijna geen stap meer kan verzetten.

Het lastige is, dat er met mijn hoofd weinig mis is. Dus met mijn hoofd zou ik veel meer willen en aan kunnen, dan lichamelijk.
Zorgen voor de kinderen, het huishouden, koken, lukt allemaal prima. Maar het is ook meer dan genoeg. Terwijl ik zo graag veel meer wil doen.

Via de huisarts heb ik nu een verwijzing naar een revalidatie arts gekregen en daar kan ik midden juni terecht. Op dit moment ben ik chronisch oververmoeid. Dat is behoorlijk pittig merk ik.
Vanmorgen ging ik schoenen kopen en toen ik af wilde rekenen bleek mijn portemonnee nog in de auto te liggen. Die stond best ver weg, dus ik moest even snel heen en weer lopen. Toen ik mijn schoenen eenmaal had afgerekend was ik te moe om nog even langs de Hema te gaan, al had ik dit wel gewild. Dat zijn lastige dingen.

Om hier allemaal mee om te leren gaan, ga ik dus naar die revalidatie arts.
En over dat proces wil ik af en toe wat posten. Eerst durfde ik dat helemaal niet goed.
Maar omdat ik merk dat ik wel bemoediging van mensen om me heen nodig heb, heb ik het toch gedaan. En omdat het me helpt om dingen te relativeren en op een rijtje te zetten. We houden de dingen tegenwoordig zo snel voor onszelf. We delen al het moois en het goeds, en dat waar we mee worstelen houden we maar achterwege. Ik zelf net zo goed.
Het makkelijkst lijkt om er voor weg te vluchten en gewoon maar door te gaan. Alles te blijven doen wat ik zo graag doe en ook en vooral mijn kinderen en mijn man al mijn energie te geven. Dat heb ik tenslotte altijd gedaan.
Maar het gaat niet meer, en daarom heb ik het nodig om een nieuwe balans te vinden en te ontdekken. Dat is een sprong in het diepe, maar wel een sprong waarvan ik weet dat God als een Vader voor mij zal zorgen. Ik ben kostbaar in Zijn ogen en misschien bracht hij dit juist daarom wel op mijn pad. Er zijn dagen bij dat die wetenschap helemaal naar de achtergrond is verdwenen. Omdat het leven zoveel vraagt en ik op standje overleven sta. En dan is het zo fijn om mensen om je heen te hebben die je er weer even op wijzen. Hij laat nooit alleen!