De Bron

O God, U bent mijn God!

U zoek ik vroeg in de morgen;

mijn ziel dorst naar U,

mijn lichaam verlangt naar U

in een land, dor en dorstig, zonder water.

– Psalm 63:2 –

Misschien is dit wel de kern van het liefhebben van God. Misschien begint het hier:

bij het besef dat je ziel dorst naar God. Bij het besef dat Hij de Enige is Die je hart verzadigen kan.

David heeft dat begrepen. Hij schreef deze psalm tijdens de opstand van Zijn zoon Absalom. Hij moest zijn paleis verlaten en naar de wildernis vluchten om zich te verbergen voor zijn eigen zoon. (2 Samuel 15:13-23) In deze benarde, pijnlijke situatie, weet David zich meer dan ooit afhankelijk van God. De bron van het leven.

In de droge, dorre situaties van mijn leven ben ik zo vaak naar menselijke waterputten gevlucht. Om daar de dorst van mijn ziel te lessen. Waterputten die door mensenhanden gegraven zijn, moeten worden onderhouden, anders raakt het water vies. Ze moeten bijtijds worden gerepareerd anders raken ze lek en komen ze leeg te staan.

Beter is het om, net zoals David deed, te vluchten naar de Bron van levend water, die ontspringt bij onze overvloedig schenkende God. Deze bron brengt zuiver water voort en droogt nooit op.

Als ik me leeg voel en merk dat ik droog sta, komt dat omdat ik mijn verlangens met door mensen gemaakte waterputten wilde bevredigen.

Hoe mooi ook; een kerkdienst op zichzelf, kan mijn ziel niet verzadigen.

Evenmin als een mooi, geestelijk boek dat zou kunnen.

Omdat geestelijke heelheid en genezing voortkomen uit een diepe relatie met Jezus.

Als mijn dorstige ziel naar water verlangt, mijn holle hart naar genezing, mag ik in gebed naderen tot de ware Bron om geheeld en verzadigd te worden.

Hij geeft het water des levens...om niet. (Openbaring 22:17)