Alles op zijn kop

‘In het koninkrijk van God staat alles op zijn kop.’

We zongen het vroeger in ons gezin en ik weet nog hoe mijn moeder me uitlegde waarom dat zo was. De dingen die de wereld ons voorhoudt, zijn zo heel anders dan de dingen van God.

‘De koning is een dienaar,

de verliezer wordt een winnaar.

De laagste wordt de hoogste,

de kleinste wordt de grootste.

Laat doorgaan, laat doorgaan,

wie achter is, mag vooraan.’

Zo werkt het bij God. Het is de paradox van ons christelijk geloof. En hoe langer ik daarover nadenk, hoe dieper ik erin wegzink.

Wat laat ik me vaak meetrekken in hoe de wereld denkt. Wat heb ik mezelf vaak daaraan afgemeten.

Wat heb ik me er vaak mee vermoeid, terwijl het me heel iets anders bracht dan wat ik voor ogen had. In mijn hoogmoed jaagde ik juist de verkeerde dingen na. Totdat ik uiteindelijk brak.

En toen kwam God, en Hij reikte me iets heel anders aan.

Ik kom juist terug van een wandeling door het park. Deze winter heb ik daar ook meerdere keren gelopen. Alles was toen zo donker en kil, al het leven leek te zijn verdwenen. Maar nu komt, al is het nog voorzichtig, het jonge groen weer om de hoek kijken. Uit die donkere dagen van de winter komt toch weer de lente. De zachte zonnestralen van de afgelopen dagen lokken het leven weer tevoorschijn. Dood is helemaal niet dood, het is alleen dat het leven in het geheim verderging. Aan ons oog onttrokken.

En nu onze Schepper de zon weer laat schijnen, laat al het leven zich weer zien.

En zo gaat het jaar in, jaar uit. Wat een trouw! Wat een hoop!

Nog niet zo lang geleden hebben we Pasen gevierd. Ook daar won het licht het van de duisternis.

En daar mogen we blij mee zijn, en feest om vieren.

Toch gaat het volgens mij nog zoveel dieper. Het gaat om zoveel meer: Gods liefde won het van ons; schuldige mensen.

Mijn trots en mijn hoogmoed, mijn zonden en al mijn schuld brachten Jezus om op Goede Vrijdag.

Jezus stierf. Dat was de weg die Hij koos. Maar Hij stierf door mijn schuld.

Dietrich Bonhoeffer schijft: Goede vrijdag is niet zoals het overgangsstadium van de winter naar de lente. Er bleef geen kiem van leven achter waardoor de dood van Jezus zou lijken op een slaap.

Nee, het is het werkelijke einde, het einde van de schuldige mensheid en het laatste gericht, dat ze zelf heeft uitgesproken.

Op dat moment, op Goede Vrijdag kon nog maar één ding helpen: dat God zou ingrijpen.

Als het verhaal was geëindigd op deze dag, dan was het laatste woord ‘schuld’ geweest. Goddeloosheid en godverlatenheid. En als gevolg daarvan: zinloosheid.

Dan was ons geloof vruchteloos. Dan waren we nog steeds verloren.

Als Christus niet is opgewekt, dan is uw geloof zonder vrucht

dan bent u nog in uw zonden.

– 1 Korinthe 15:17 –

Maar wat een genade: het laatste woord is niet aan ons mensen. Het laatste woord is aan God!

God de Vader zag om naar Zijn Zoon en Hem aangeraakt met Zijn eeuwige leven.

Jezus leeft omdat God leeft. Omdat Gods liefde leeft.

En als God leeft, dan leeft Zijn liefde voor ons, ondanks het kruis.

Dan leven we niet meer in onze schuld, maar zijn we vergeven.

God zag om naar Jezus, en Jezus zag om naar mij. Naar jou.

Omdat Jezus leeft, heeft het geloof zin. Dan zijn we de gelukkigste van alle mensen.

Pasen is Gods omzien naar ons. Het laat ons de heerlijkheid en de macht van God zien. Hij is Heer over de dood. Ook over mijn dood. Zoals Hij Jezus uit de dood opwekte, zal Hij alle mensen die Hem aangenomen hebben uit de dood naar het leven leiden. Dat is onze hoop!

In het koninkrijk van God staat alles op zijn kop. Ja!

En wij mogen er deel van uitmaken. 

Wat een genade! Wat een feest!