Thuis!

Stel je voor: je bent een kind wat meereist met het volk Israël.

Jullie hebben net de zee achter je gelaten waar de Egyptenaren zijn verslagen.

Wat een paniek was er uitgebroken toen bleek dat de farao jullie op de hielen zat.

Jullie konden geen kant op en je keek net als alle anderen radeloos om je heen.

Je hoorde je ouders schreeuwen: ‘Heeft Mozes wel enig idee waar hij mee bezig is?’

Je hart klopte zowat uit je borstkas, maar God deed een machtig wonder.

Hij maakte een pad, dwars door de zee!

Je zong en danste mee toen iedereen uitbundig de overwinning vierde.

En paar dagen later liep je achter je ouders aan door de hete woestijn.

De zon brandde heet op je hoofd en je voeten sleepten door het warme zand.

Je kreeg honger en je ouders ook. Je hoorde hen weer mopperen.

‘Waren we maar in Egypte gebleven!’

En toen was er opeens weer vlees in overvloed, een lekker zoet brood en koeken.

Dapper hielp je elke dag manna te verzamelen en opeens wordt het dan Sabbat.

Er ligt geen manna, dus op vrijdag moet er voor twee dagen gebakken worden.

En nu ben je weer verder getrokken met je ouders door de woestijn.

Je krijgt vreselijke dorst. Je vraagt water, maar je krijgt maar een klein slokje, want het is bijna op.

Je wordt moe en je begint te jammeren en je ouders klagen tegen Mozes en dan… Mozes slaat op de rots en het water bruist en kolkt eruit. Er is genoeg voor iedereen en jullie zakken worden weer gevuld.

Maar je hebt dit hoogtepunt nauwelijks verwerkt of je wordt door je ouders in paniek naar een andere plek gebracht want het kamp is aangevallen door de Amalekieten. Juist in het achterste gedeelte; daar waar de kinderen waren.

Jozua snelt met een aantal mannen dichterbij en jaagt de Amalakieten terug de bergen in. Die nacht slaap je bijna niet. Bang vraag je je af wat er nu gaat gebeuren. Mozes heeft het kamp verlaten en is naar de berg tegenover die van de Amalakieten gegaan. Als je die morgen het kleine beetje slaap wat je hebt gehad uit je ogen wrijft, zie je Mozes op de berg; zijn handen omhoog geheven naar God. Je hoort het vechten, maar je mag jezelf niet verroeren. Je beeft van angst, de strijd is zo dichtbij.

Herken je de angst? Herken je de wanhoop?

En dan opeens weer de hoop, omdat God laat zien hoe machtig Hij is.

Herken je de paniek die toe kan slaan als de strijd zo angstaanjagend dichtbij komt?

Vraag je jezelf ook wel eens af waar God mee bezig is?

In de wereld of misschien wel in je eigen leven?

Toen ik een paar weken geleden de verhalen in exodus las, werd ik er stil van.

Het is zo herkenbaar; die hoogtepunten, maar vooral ook die dieptepunten.

Hoop die oplaait, en hoop die weer vervliegt.

De vraag die steeds weer uit je hart opwelt: ‘God, waar bent U mee bezig?’

We vergeten zo vaak dat, ondanks dat de strijd zo voelbaar aanwezig is, de overwinning al is behaalt.

We beseffen niet dat wij, stuk voor stuk, deel uit maken van een groot wonder.

Het kind waar ik hiervoor over schreef, besefte dat net zo min. Hij of zij maakte onderdeel uit van een wonder zo groot, dat er eeuwen later nog over gesproken zou worden. Het was één van die 600.000 mensen die deel uitmaakten van het volk van God.

Ook jij en ik maken daar deel van uit. Alleen zien we het vaak niet, want we staan te dichtbij, we zitten er midden in.

Zie je nog, net als Mozes, dat de Heer je God is Die altijd weer voorziet?

Besef je dat de overwinning al is behaalt, op Golgotha?

Besef je dat God je op een dag thuis zal brengen in het beloofde land.

Ondanks alles. Ondanks de wanhoop, ondanks ons ongeloof, ons klagen en ons mopperen.

Hij brengt ons thuis! Wat een Liefde!

Dat is de hoop waaruit we mogen putten!