Opnieuw

‘Het lijkt wel of ik een kind hoor huilen...’

Lui pak ik de afstandbediening en zet het geluid van de tv zacht.

Ik hoor een hartverscheurend gehuil uit de kamer van onze jongste.

Ik loop naar zijn kamer en vraag wat er aan de hand is.

Snikkend en snotterend, hortend en stotend komt het verhaal naar buiten.

Pappa had gezegd dat hij absoluut niet meer mocht lezen toen hij op bed werd gelegd.

Maar steeds moest hij aan zijn boek denken en dan wilde hij toch zo graag lezen.

‘Maar ik wil gewoon naar jullie lui-hui-huisteren!!!!’

Mijn moederhart smelt.

Ik neem hem in mijn armen en draag hem naar ons grote bed.

Ik ga naast hem liggen en knuffel zijn tranen weg.

‘Weet je dat ik heel blij ben met jou...’ fluister ik.

‘Kom, dan bidden we nog samen en dan leggen we je boek even

helemaal weg en ga jij lekker slapen.’

De volgende morgen aan het ontbijt kijkt hij me stralend aan:

‘Weet je wat? Ik heb helemaal niet meer aan het boekje gedacht.

Ik dacht aan jou, en toen viel ik heerlijk in slaap.’

Ik ben er van overtuigd dat het met God net zo gaat.

Ik kan zo balen van mezelf.

Weer gefaald. Terwijl ik ook zo graag wil luisteren.

Wanhopig ren ik dan naar Hem toe.

Liefdevol vangt Hij me op en neemt mijn wanhoop weg.

‘Ik ben zo blij met jou. Kom dan beginnen we gewoon opnieuw!’ zegt Hij dan.

En als ik dan opnieuw begin denk ik niet meer aan mijn schuld,

maar aan Zijn Liefde, die mijn hart vult!