Van bovenaf

Soms zie ik door alle meningen en uitspraken van mensen door de bomen het bos niet meer.
Ik las vandaag het verhaal van Zacheus en ik vroeg mezelf af: zou ik het lef hebben om al mijn waardigheid en de mensenmassa los te laten? Zou ik het aandurven om als een kind in een boom te klauteren, zodat ik Jezus kon zien?

Vanuit die boom zie je alles volgens mij in een veel beter perspectief. De mensen worden kleiner en je ogen zien alleen maar Jezus. En dat Hij dan stopt en met je wil eten; dat is toch het mooiste van alles!