Met ziel en zaligheid

Met een knak kom ik tot stilstand.

Mijn hoofd hangt ergens op kniehoogte en de hand die op weg was om de rits van mijn schoen dicht te trekken, neem opeens een andere route en grijpt naar mijn rug.

Au!!!!

Hoe ik mijn schoen dicht heb gekregen is me onbekend, maar even later strompel ik naar school.

Mijn zoontje heeft een High Tea in de klas en ik kan het niet maken om weg te blijven.

Bezorgd denk ik alvast aan het weekend. We gaan naar de verjaardag van mijn vader, maar als mijn lijf nou zo blijft tegenstribbelen.

De dag erna word ik gedwongen tot rust. Alweer...

‘Ik word zo moe van dat geknok Heer’ bid ik.

‘En ik ben doodmoe van het bidden ook.’

Zo! Dan weet U dat.

Die zaterdag sta ik goed op. Ik verbaas me en we stappen in de auto richting Zeeland.

Het gaat de hele dag goed.

'Tja, je weet wel wanneer de pijn in je rug schiet, maar nooit wanneer hij besluit weer te vertrekken.' denk ik.

Zondag in de dienst. Een preek over je ziel. Mijn ziel....

Ik ren er het liefst aan voorbij de laatste tijd.

Maar God niet. God juist niet.

Hij blijft stil staan bij mijn ziel. En of het nou goed gaat of juist niet, Hij wil mij kennen.

Ik mag bij Hem klagen, aan Hem vragen en dan zal Hij me dragen.

Er worden diepten in mijn ziel geraakt waarvan ik niet eens wist dat ik ze had

en de tranen beginnen al snel te stromen.

Ik haat dat. Vooral ik de kerk waar iedereen om je heen zit en je kan zien.

Maar het is goed. Het werkt helend en het lucht op.

De afgelopen dagen is er steeds maar een zinnetje wat in me opkomt.

‘Ik wil je zo graag dichtbij me hebben. Jou. Met ziel en zaligheid.’

‘God, wat heb ik U lief. Help me geloven, vertrouwen.

Help me loven en prijzen.

Dwars door alle pijn heen.

Ik wil ook graag dichtbij U zijn.

En, o ja... bedankt dat ik zaterdag gewoon naar mijn vader kon.’