Sponsorkind

'I wish to see you, how you look, so that I become more happy...'

Ik kijk op en mijn ogen dwalen naar de foto in de kast.

Jongen met veel te groene schoenen en ogen die pijn en verdriet bijna tastbaar weerspiegelen.

Een aarzelende lach speelt om je mond.

Wat zou ik je graag in mijn armen nemen; schiet het door mijn hoofd en mijn hart.

Je vertellen hoe trots ik op je ben, omdat je zo goed je best doet op school.

Je zeggen hoe moeilijk het moet zijn; als oudste jongen in een gezin.

Terwijl mijn kinderen net hun cadeaus voor pakjesavond hebben uitgepakt en sommige daarvan misschien alweer achteloos in een hoek hebben gegooid, moet jij keihard werken voor je bestaan.

Het had zomaar andersom kunnen zijn, als jij hier geboren was, en wij daar.

Ik zou, net als jij, willen weten hoe je er echt uit ziet, hoe je praat, hoe je lacht.

Misschien denk jij wel dat wij zo rijk zijn dat we zomaar naar je toe kunnen komen.

Was dat maar zo... Ik zou je zo graag een onbezorgde lach geven.

Je eindigt je brief met een bijbeltekst, als altijd:

That's what I want... schrijf je.

O lieve jij, als dit is wat je verlangt,

dan maakt dat je zoveel rijker dan miljoenen mensen in deze wereld.

Ik sluit mijn ogen en vouw mijn handen, voor jou.

Ik breng je voor de troon van de Vader zodat we toch

dicht bij elkaar kunnen zijn... ondanks de afstand.