Anti-Pest-Club

Een van onze zoons gaat aan tafel hardop voor in gebed. 'En wilt U dichtbij de kinderen zij die gepest worden. Dat ik zelf niet gepest zal worden, maar ook nooit zal pesten. Amen'

Ik heb het hem zelf geleerd, dat gebed.

Het komt allemaal door vorige week. De week tegen het pesten.

s'Avonds keken we met elkaar naar de Anti-pest-club.

Anne-mar, de presentatrice ging klassen langs waarin kinderen werden gepest.

Door de hele klas lid te maken van de Anti-pest-club probeerde ze te bereiken dat de hele klas tegen het pesten was. Als je lid was kreeg je een polsbandje ten teken dat je tegen pesten was.

Vervolgens werd er voor de gepeste iets leuks georganiseerd door de klas.

Een echt tranentrekker dus. Voor mij althans. Want ineens kwamen de herinneringen weer boven aan vroeger. Meestal speelden we gewoon leuk met elkaar, maar er waren momenten dat dat omsloeg. En dan als groep, tegenover dat ene kind.

Samen voelde zo sterk. Alleen zijn voelde zo zwak.

Oh, ik begrijp het wel. Het is net of er een bordje 'Pest mij' om de nek van sommige kinderen hangt. Misschien ook wel om mijn nek. Ik weet het niet.

Later als je groot geworden bent weet je dat het je heeft gemaakt tot wie je bent.

Het vormde je en ergens kwam je er ook sterker uit.

Nu ben ik moeder. Ik kijk om me heen en houd mijn hart vast. Ik wil mijn kinderen zo graag beschermen, maar ik wil hen ook leren om nooit op een ander neer te kijken. Altijd te kijken naar het mooie aan iemand. Ik weet wel: mijn kind is een kind. Maar het heeft toch ook verstand gekregen om te gebruiken? Ik weet zeker dat mijn kind het heus wel beseft als hij een ander kwaad doet, wanneer het een ander bezeert.

Mijn gebed doorkruist dat van mijn zoon:

Ontferm U Heer, over een wereld in nood. Ontferm U Heer over gebroken harten en stuk gemaakte levens. Geef ons de moed om op te staan tegen onrecht. Laat Uw Liefde ons genoeg zijn, zodat we het niet nodig hebben anderen neer te halen. Ontferm U Heer...