Stoppen met hozen

 Vanmorgen klonk haar stem door mijn woonkamer.

Ze las voor uit Lukas 8: De storm gestild.

Terwijl ze las zag ik mezelf tobben in mijn kleine bootje.

Druk bezig met hozen. Ploeterend, dwars tegen de storm in.

Allang uitgeput, maar toch doorgaand.

In een poging mezelf en mijn gezin te redden van de ondergang.

Want er gebeurd zoveel. Zowel bij onszelf als om ons heen.

Het stormt. En ik moet de boot redden? Toch?

Twee vrouwen uit onze gemeente komen elke twee weken op maandag langs.

We lezen wat en bidden samen. En wat is dat keer op keer weer en bemoediging.

Er is geen stroom waarop ik mezelf rustig kan laten meedrijven.

Het is alsof ik me voortdurend midden in de branding bevind.

Door de golven van het leven heen en weer geslingerd en 

steeds weer ruw op het strand gesmeten.

Jezus zei tegen Zijn discipelen:

‘Laten we naar de overkant gaan.’

Maar ik lijk niet verder te komen. Ik draai rond in kringetjes.

Steeds is er weer een golf die over me heen slaat en me uit evenwicht haalt.

Ik lijk een speelbal van de golven.

En toch; er ís een overkant.

Jezus wist dat.

Terwijl de wind en de golven om me heen slaan en ik steeds weer op

het strand gesmeten wordt, slaapt Hij.

Terwijl ik sta te hozen en vecht om overeind te blijven, slaapt Hij.

En al slapend is Hij het toonbeeld van rust midden in de storm.

Is het misschien zo dat het er in stormachtige situaties niet alleen maar 

om gaat dat we tot God roepen? Natuurlijk doen we dat en dat mag ook. 

Al onze angst, verdriet en teleurstelling mogen we bij Hem kwijt.

Maar zou Jezus al slapend ook een voorbeeld voor ons zijn?

Slapen is stil zijn.

Slapen is vertrouwen in de puurste zin van het woord.

Slapen is ‘jezelf uit handen durven geven.’

Slapen is overgave.

Slapen is verwachten dat er hoe dan ook een overkant zal zijn.

Een nieuwe morgen die verschijnt vanuit het donker.

Laat mij slapend op U wachten,

Heer dan slaap ik zo gerust.

Jezus kon slapen omdat Hij er zeker van was dat Zijn Vader er altijd is.

Hoe dan ook. Zelfs als de boot zou zinken. God de Vader zorgt altijd.

God de Vader draagt altijd.

Jezus wist: God de Vader staat garant voor de overkant.

Door al mijn harde werken en hozen kwam ik in de overleefstand.

Ik raakte doodmoe en overprikkelt. Ik kon niet meer slapen.

Niet meer stil worden. Mezelf uit handen geven.

Zou de slapende Jezus een voorbeeld voor mij kunnen zijn?

Of voor jou?

‘Waar is uw geloof?’ vraagt Jezus aan Zijn discipelen.

Misschien niet het geloof om zelf de storm te bestraffen.

Maar het geloof dat de Vader hoe dan ook bij je is. Dat Hij draagt. Dat Hij voorziet.

Dat Hij de haren op je hoofd heeft geteld en dat Hij je hoe dan ook 

aan de overkant brengt.

Jij mag stoppen met hozen.

 

 

Altijd een wonder

De wekker gaat.

Moeizaam hijs ik mezelf overeind.

Wanneer ik mijn been over de rand van het bed gooi, 

schiet er een stekende pijn door mijn heup.

Niet veel later strompel ik naar de badkamer.

Ik weet dat de pijn het volgende half uur weg zal trekken.

Maar een donkere wolk lijkt mijn hoofd binnen te dringen.

De dag opstarten met zoveel pijn, maakt dat ik het liefst niet aan de dag begin.

Het zuigt al mijn energie weg.

De regel uit de psalmen: dit is de dag die de Heere gemaakt heeft, 

laten we blij zijn en ons daarover verheugen, 

staat op deze momenten verder van me af dan ooit.

Het is op dit soort dagen voor mij meer van dit: 

Weer een nieuwe dag die me in de schoenen wordt geschoven, 

kom op, dan strompelen we het bed uit en hopen we dat we de avond halen.

De meesten van jullie kennen mijn verhaal.

En ik weet dat velen van jullie net als ik te kampen hebben met een 

chronische zieke, met kanker of de gevolgen daarvan, 

met depressie of moeilijke situaties op het werk.

We hebben zo lang gehoopt op een wonder, maar het kwam niet.

En we bleven achter met in onze lege handen de vraag: Heer, wat wilt U dan?

Wat is Uw doel met mij? Hoe kan ik voor U leven als mijn ziekte of mijn 

beperking alle energie uit me weg zuigt? Wat is mijn waarde?

Door de vele jaren van pijn en diepe vermoeidheid heen, 

is dit me duidelijk geworden:

God zou mij door een wonder kunnen genezen. Dan kan ik van Hem getuigen.

En God kan mij door een wonder dicht in Zijn nabijheid trekken, 

zorgen dat ik mezelf niet van Hem afkeer, 

zorgen dat ik Hem blijf aanbidden, 

dwars door pijn, vermoeidheid en tranen heen.

En ook dan kan ik van Hem getuigen.

Waar Hij voor kiest, dat is aan Hem.

Hij is de Auteur van mijn leven.

Ik ben Zijn eigendom.

Mijn leven draait niet om mij, mijn leven draait om Hem.

En Gods doel is altijd dat we Zijn getuige zullen zijn.

Niet altijd groots en meeslepend.

Vaak in het verborgene, in het kleine, in het trouw Zijn aan Hem.

Ik heb mogen ontdekken dat God goed is, ondanks mijn moeite en verdriet.

En dat zeg ik niet als een holle frase omdat dat nu eenmaal van me 

verwacht wordt als christen.

Ik zeg dat omdat ik heb ervaren dat Hij ondanks dat ik me 

niet altijd kan verheugen in de dagen die Hij voor mij maakt, 

toch voor me zorgt en me de kracht geeft om uit de kleinste dingen vreugde 

te putten. 

Mijn kopje koffie, de roodborst in mijn tuin of het gestoei van 

onze jongens die als jonge honden door de kamer rennen.

In het donkerst van de nacht heb ik gezien en geproefd dat de Heere goed is.

En Hij belooft: ooit zal ik jou genezen, het is slechts een kwestie van tijd.

Je verstand te boven

 

Sommige dingen gaan je verstand te boven.

Maar ook je emoties en je gevoelens.

Er gebeuren dingen in ons leven die we in onze menselijke kleinheid

nooit zullen kunnen bevatten.

Mijn vader werd in de afgelopen week geopereerd aan zijn hart.

En het gaat ons allemaal boven de pet.

De emoties die erbij komen kijken. Het waarom van dit alles.

We weten het niet.

Ik las de afgelopen weken in het boek Job.

Heeft hij ooit echt begrepen wat hem overkwam? vraag ik me af.

Hij bleef volhouden dat hij geen zonden had gedaan. 

En God zegt Zelf over hem: niemand is zo rechtvaardig als Job. 

Maar heeft Job ooit geweten wat er zich in de hemel afspeelde 

en waardoor hem alle ellende overkwam?

Vertrouw op de Heere met heel je hart,

steun niet op je eigen inzicht.

Soms worden we geroepen om alleen maar te vertrouwen, niet om te begrijpen.

Ik kan je vertellen, en misschien herken je het wel, 

dat ik heel vaak heb geprobeerd om God te begrijpen. 

Ik wilde zo graag weten wat Hij bedoelde. Wat Zijn wegen voor mij waren.

Ik dacht en overdacht…

Soms dacht ik dat ik het begrepen had en dan liep het leven toch weer zo anders.

God is zoveel groter dan wij. We mogen Hem vertrouwen. 

We hoeven Hem niet te begrijpen.

Want Hij weet hoe klein wij zijn. We mogen stoppen met worstelen.

Ik heb nooit kunnen dansen, maar wat zou ik dat eens graag willen kunnen.

Mezelf laten leiden door die ander.

Ontspannen in de armen van die ander en zijn passen volgen.

Ik zou het moeten leren ome controle uit handen geven.

Maar als ik dat eens zou kunnen, dat zou me zo fijn lijken.

Ik geloof dat God ons vraagt om te leren dansen.

Hij vraagt ons om te ontspannen in Zijn eeuwige omarming en Hem te laten leiden.

Hem volgen stap voor stap.

Dat klinkt eenvoudig, maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk is.

Het is misschien wel het moeilijkste van God van ons vraagt.

Elke morgen in Zijn dans te stappen, verdwijnen in Zijn liefdevolle armen 

en te ontspannen.

Omdat je weet, diep van binnen, dat Hij de weg door jouw leven heen 

weet als geen ander.

 

Ruilen

Wees eens heel eerlijk. Hoe moe ben jij?

Kun je eigenlijk nog wel verder?

Of merk je dat je langzaam maar zeker ten onder gaat aan de druk in 

onze maatschappij?

Omdat ik een chronische beperking heb, 

heb ik langzamerhand steeds meer dingen die de maatschappij eigenlijk 

van me vraagt naast me neer gelegd. Ik kon niet meer mee in de ratrace.

Ik werk niet. Mijn huis is functioneel, maar niet volgens de laatste trends.

Mijn haar is grijs en ik laat het zo, simpelweg omdat het me aan energie 

ontbreekt om elke 6 weken naar de kapper te gaan. 

Kleding koop ik online en zit het net niet helemaal goed, dan is dat pech. 

Ik heb niet de energie om te gaan winkelen en ook niet om pakketjes steeds 

terug te sturen.

En toch, als ik onze jongens zie, 16 en 14 jaar nu, dan bekruipt me steeds 

meer een beangstigend gevoel. Want als je midden in onze maatschappij staat, 

dan dringt de druk om een perfect leven te moeten leven zich steeds meer aan 

je op.

Je maakt je leven immers zelf. Het zijn jouw keuzes die allesbeslissend zijn. 

En ben je niet zo geslaagd in dit leven, dan had je toch echt dingen anders 

aan moeten pakken.

Ergens ver achter in mijn hoofd komt deze gedachte ook bij mij nog steeds 

weleens naar boven. Had ik niet beter…? 

Ben ik te lui of te laks? Had ik het niet beter voor elkaar kunnen hebben?

Ik hoor het ook om me heen. Nu het nieuwe seizoen weer is gestart hoor ik 

veel mensen zuchten. Onze agenda’s lopen zo snel al weer vol. 

En eigenlijk kunnen we niet meer, maar we worden opgejaagd, 

want we moeten mee…

En midden in die ratrace klinken de woorden van Jesaja 40:

Weet u het niet?

Hebt u het niet gehoord?

De eeuwige God, de Heere,

de Schepper van de einden der aarde,

wordt niet moe of afgemat.

Er is geen doorgronding van Zijn inzicht.

Hij geeft de vermoeide kracht

en vermeerderd sterkte voor wie geen krachten heeft.

Jongeren zullen moe en afgemat worden,

jonge mannen zullen zeker struikelen;

maar wie de Heere verwachten, zullen hun kracht vernieuwen,

zij zullen hun vleugels uitslaan als arenden,

zij zullen lopen en niet afgemat worden,

zij zullen lopen en niet moe worden.

Prachtige woorden. En toch… ook zo groots. 

Ze lijken zo niet te bereiken voor een mens die als uitgeput is.

Het is nog maar een klein stapje immers, van moeheid naar moedeloosheid.

Je zou kunnen denken: mijn leven is één grote afmatting. 

Ik ben veel te moe om ook nog te de Heere te kunnen verwachten. 

Laat staan dan ik nog zou kunnen rennen.

Wat bedoelt God nou eigenlijk precies met deze tekst? 

Ben ik zo moe en moedeloos omdat ik de Heere niet genoeg verwacht?

‘Weet je het dan niet?’ zegt Jesaja. ‘Heb je het nog niet gehoord?’

‘De eeuwige God, de Heere, Schepper van jou en mij, 

Hij wordt nooit moe of afgemat?’

Hij wordt jou nooit zat. Zijn liefde is een oneindige stroom. 

De Heilige Geest wil jou bevrijden van alle druk die je ervaart en ruimte maken 

in je hart om Gods onvoorwaardelijke liefde te ontvangen.

Prestatiedruk moet wijken voor de kracht van die liefde.

God is God en wij hoeven God niet te zijn.

Bij God mag je toegeven dat je niet alles kunt en dat je onvolmaakt bent.

Een mens zoals alle anderen.

In het Hebreeuws wordt vers 31 vertaald met: 

‘Wie de Heere verwachten zullen ruilen van kracht.’

Onze menselijke kracht wordt dan vervangen door Gods kracht.

Op het moment dat ik toegeef dat ik moe en uitgeput ben en mijn kracht loslaat, 

komt Gods kracht beschikbaar.

En Gods kracht is zo anders dan onze menselijke kracht. 

Het is geen kracht om toch maar door te blijven struikelen en je zo goed en 

zo kwaad als het gaat door het leven heen te slaan en dan ook nog te proberen 

God te dienen.

Gods kracht is de kracht van genade.

De Heere verwachten is niet weer een nieuwe prestatie die je moet leveren, 

maar een relatie waarin je mag leven. 

Het is een geschenk wat je met open armen mag ontvangen en omarmen.

Gods kracht is niet de kracht om nog meer hooi op je vork te nemen. 

Het is kracht om dingen los te laten en te leven in volkomen overgave aan Hem.

Wanneer je zo leeft, dan zul je opgaan als een arend.

Dan zul je naar God toe bewegen. 

Dat is ook het rennen wat in deze tekst wordt bedoeld.

Rennen als in; naar Iemand toe rennen.

Niet als prestatie maar zoals een kind rent om sneller thuis te komen.

Met Gods kracht in ons leven zullen we nooit moe worden om werkelijk alles 

van hem te verwachten en Hij roept je steeds weer toe: Zullen we ruilen?

Offeren

Ik roep U er toe op broeders, door de ontfermingen van God,

om uw lichamen aan God te wijden als een levend offer,

heilig en voor God welbehaaglijk: dat is uw redelijke godsdienst.

– Romeinen 1:12 – HSV

Dus, dit is wat ik wil dat je doet en waarbij God je helpt;

neem je dagelijkse, gewone leven; je slapen, je werk, je eten,

al je beslommeringen en leg het voor God neer als een offergave.

Omarmen wat God voor jou doet, is het beste wat je voor Hem kunt doen.

– Romeinen 1:12 – MSG

Een overbekende tekst. En toch…

Dat wat zo overbekend is kan soms nieuwe dingen in zich herbergen.

Dingen die je altijd over het hoofd zag.

Omdat de woorden zo vanzelfsprekend zijn geworden.

Ik zag deze tekst altijd als volgt:

Ik moet beschikbaar zijn voor God; als een levend Hem welgevallig offer

en Hij mag met me doen wat Hij wil…

Oké, in mijn hoofd dacht ik dat dit de betekenis van de tekst was,

maar diep van binnen schuurde het. Vooral dat laatste:

Hij mag met me doen wat Hij wil. Help!

Maar goed, Paulus roept de Romeinen hiertoe op. En ook mij.

‘Dus God hier ben ik dan. Ik wil mezelf als offer geven aan U.’

bad ik stamelend terwijl ik kriebels van angst en onzekerheid in mijn buik voelde.

Want wat zou God gaan doen dan? Met mij?

Pas las ik een boekje van Elizabeth Eliott.

En zij legde deze tekst daarin heel anders uit.

Zij schrijft:

Als ik God mijn lichaam geef als een levend offer, betekend dat dat ik Hem álles

geef wat mijn lichaam omvat: mijn hersenen, mijn persoonlijkheid, mijn hart

mijn emoties, mijn wil, mijn temperament, mijn vooroordelen, mijn tekortkomingen

en alles wat er dan nog overblijft.

Dus dat zijn niet alleen de positieve dingen. Zo van: kijk God wat ik U kan

aanbieden.

Maar ook de dingen die juist niet zo positief zijn. 

Mijn vooroordelen, mijn tekortkomingen,

mijn emoties (angst, boosheid of verdriet).

Er was een weduwe in het land Israël in de tijd dat er hongersnood heerste.

Juist toen ze met het laatste beetje meel en olie wat ze nog had een koek wilde 

bakken voor haar en haar zoon, verscheen Elia. En hij vroeg haar om eten.

Ik zou zeggen: ‘Sorrie, maar dit is voor mij en mijn zoon, ik heb niets meer te 

bieden.’

Maar deze weduwe offerde het kleine beetje wat ze had op, in gehoorzaamheid 

aan God.

Het kleine beetje wat ze in handen had, zag ze nog altijd als Gods eigendom.

En dit schamele offer werd overvloed vanaf het moment dat ze het uit handen gaf.

Zelfs als we zorgen of angst ervaren kunnen we die in Gods handen plaatsen als 

een offer. Hiermee erkennen we onze onvolkomenheid en Gods nooit aflatende 

zorg voor ons.

God zegt in Romeinen 12:1 tegen ons: ‘Geef het aan Mij, laat het los. 

Offer het op. Een offerande. Geef alles wat in jouw handen ligt om het aan Mij te 

geven.’

Als een kind thuis komt en met zijn vuile bezwete handje een gebroken madeliefje 

in zijn de handen van moeder legt, dan betekend dat alles voor haar, omdat liefde 

dit geschenk definieert.

En dat is waar het om gaat. Onze liefde voor God definieert de gebroken dingen 

die we aan Hem geven.

Wij weten niet wat God voor ogen heeft als we ons gebroken leven in Zijn 

handen leggen.

Er zijn zoveel dingen waar wij als mensen niet mee om kunnen gaan: onze pijn, ons 

lijden, onze eenzaamheid, ons verdriet. 

Daarom moeten we het overgeven aan Degene die er wel mee om kan gaan. 

Jouw angst, jouw eenzaamheid, jouw pijn, kunnen ons offer zijn aan God.

God neemt het daarmee niet altijd weg. Soms moeten we de hele dag onze 

moeilijkheden bij God brengen en zeggen: 

‘Hier is het Heer, ik kan er niet mee om gaan.’

Ik las in het boek van Elizabeth Elliot over een zendelinge die het volgende zei 

over de kleine jongen die zijn lunch bij Jezus bracht: 

‘Als mijn leven gebroken wordt wanneer het aan Jezus wordt gegeven, 

dan kan het zijn dat de stukken een menigte zullen voeden, 

terwijl één brood maar voor één kleine jongen genoeg zou zijn.’

Als ik kijk naar mijn leven, dan zijn de mensen die geleden hebben, 

de mensen die het meest invloed op mij hebben gehad. 

In wat zij op moesten opofferen, heeft God hen gezuiverd, 

het staal getemperd en de pot gevormd. 

Hij verbrak hen, opdat zij een menigte mochten voeden.

Hoe is het in jouw leven? Gaat het goed? Dan is het makkelijk om God te danken.

Gebeurd er iets moeilijks? Zeg dan maar: ‘Heer ik kan het niet, 

maar U kunt het wel en daarom geef ik het aan U.’

En dan staat er zo prachtig in de MSG:

Omarmen wat God voor jou doet (in de moeilijkheden), 

is het beste wat je voor Hem kunt doen.

Getsemane

Oliepers.

Is er een naam toepasselijker dan dit?

De tuin waar Jezus doodsangst ervoer.

Niet om het kruis.

Niet alleen om het lichamelijke lijden wat Hij zou moeten ondergaan.

Maar vooral om dat ene moment.

Dat moment waarop Hij gescheiden zou worden van Zijn Vader.

Alles deden ze samen.

Altijd.

Hoe zou Hij zonder Zijn Vader kunnen?

Aan het kruis klinken dan ook die smartelijke woorden:

‘Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?’

Heb je ze ook wel eens gevoeld? Die woorden.

Diep in je hart?

Als het lijden je bijna te zwaar werd.

En God zo ver weg leek.

Jezus weet hoe het voelt.

Hij weet écht hoe het voelt.

Want God verliet Hem echt.

Zodat wij nu uit volle borst kunnen zingen en getuigen:

‘Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis,

ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij.’

In Getsemane stelt Jezus de vraag:

‘Abba, Vader, alle dingen zijn mogelijk bij U;

neem deze drinkbeker van Mij weg.’

Ook weer zo’n vraag die je misschien wel kent.

‘Vader, als alles mogelijk is bij U, neem dan dit lijden van mij weg.’

Is dat niet de vraag van de mensheid?

Als God dan echt liefde is, waarom is er dan zoveel lijden?

Als voor Hem alles mogelijk is, had Hij dan niet kunnen voorkomen dat…

Je kunt er vast en zeker zelf wel iets invullen denk ik.

Deze vragen zijn zo menselijk.

En zelfs Jezus stelde ze.

Want wij hebben geen Hogepriester die geen medelijden kan hebben

met onze zwakheden, maar Een die op dezelfde wijze als wij is verzocht,

maar zonder zonde. – Hebreeen 4:15 –

Jezus kon achter zijn diepe worsteling bidden:

‘Maar niet Mijn wil, maar Uw wil geschiede.’

Die overgave van onze Heiland. Wat ben ik daar dankbaar voor.

Want door Zijn lijden en Zijn dood kan Hij bij ons zijn in 

alle omstandigheden.

Door Zijn lijden, kan ik mijn lijden elke dag in Zijn hand leggen.

Wetend dat Hij als geen ander weet wat ik doormaak.

Door Zijn lijden en Zijn opstanding is er hoop op beter.

Een hoopvolle toekomst met Hem. 

Waar alle tranen gedroogd zullen worden.

Zie je Hem al staan met een grote witte zakdoek?

‘Kom maar’ zegt Hij dan ‘dan droog ik al je tranen af.’

En daarna mag je aanschuiven bij het feestmaal wat Hij heeft bereid.

 

 

Verlaten en gevonden

Ik vind het altijd fascinerend om te ontdekken

hoe goed God ons kent.

Hoe Hij eeuwen van te voren dingen aankondigde

die ook echt zouden gaan gebeuren.

Natuurlijk: God is God en Hij is alwetend.

Maar het raakt me steeds weer op nieuw.

In de nacht dat Jezus gevangen werd genomen

sprak Hij woorden, die eeuwen daarvoor ook al hadden geklonken:

‘Ik zal de Herder doden

en de schapen zullen uit elkaar gejaagd worden.’

– Zacharia 13:7 –

De discipelen zouden allemaal vluchten.

De duisternis van de nacht in.

Of in een web van leugens.

Want de Herder zou van hen afgenomen worden.

En wat waren ze zonden Herder?

Verloren. Gevangen in angst.

Bij de Herder was veiligheid.

Maar zonder de Herder…

De waarheid is dat ook in vaak weg ben gegaan van Jezus.

Misschien heb ik nooit ronduit ontkent dat ik een volgeling van Jezus ben.

Of misschien ben ik niet bang het duister in gevlucht.

Maar mijn geloof kan zo verkillen.

Ik kan zo zelf aan het ploeteren zijn, dat ik almaar verder van Jezus afdrijf.

Ik denk net als Petrus: Nooit zal ik Jezus verlaten.

Maar is dat zo?

Wat heb ik in mezelf dat ik bij Jezus zou blijven?

Is het niet Jezus Zelf die mij dicht bij Hem houdt?

Zonder de Herder ben ik niets.

Zonder de Herder wordt ik bevangen door angst en onveiligheid.

En ik zou vluchten in de dingen van deze wereld om mijn angst te verdoven.

Er is niets van mijzelf.

Alles is uit Hem.

Ik ben zo dankbaar voor Zijn liefde:

Maar de God, die één en al liefde en goedheid is,

heeft jullie in Christus geroepen om voor eeuwig bij Hem te Zijn.

1 Petrus 5:10

Dank dat Jezus de weg van lijden ging zodat ik door Hem altijd 

in Zijn nabijheid kan zijn.

En dank voor Zijn onuitputtelijke genade.

Hij zegt tegen Zijn discipelen:

‘Maar nadat Ik opgewekt ben, zal Ik u voorgaan naar Galilea.’

Jezus zegt eigenlijk: ‘Jullie vluchten wel weg straks, maar Ik zoek jullie weer op.

Wacht maar. Want jullie zijn Mij veel te kostbaar.’