Genade voor vandaag

Wat. Een. Chaos. Deze. Week.

Tandarts. Op tijd eten want zoon 1 moet werken.

Stroopwafels verkopen voor daklozen.

Zoon 2 heeft tussendoor de eindtoets.

Zoon 1 moet een nacht op school blijven en weg gebracht en 

opgehaald worden.

Morgen zijn er koningsspelen en ergens moet ik nog een recept in 

elkaar flansen voor de lunch op school.

Vanmorgen ontplofte ik.

Mijn kinderen zijn van het kaliber: 

alles op het laatste moment regelen en dus ook op het laatste moment 

weten waar en wanneer ze hun moeder nodig hebben. 

En deze morgen ben ik het meer dan zat. 

Ik ben geen joker die zomaar op elk willekeurig moment ingezet kan 

worden.

Soms verlopen mijn weken vlekkeloos.

Maar er hoeft maar iets in de planning onduidelijk of onzeker te zijn en 

ik raak gefrustreerd.

Mijn zwakke ik, die ik het liefst verberg onder een laagje ‘alles onder 

controle’ wordt zichtbaar.

Ik schreeuw tegen mijn zoons, sla deuren net een beetje harder dicht

dan nodig en ik mompel een paar lelijke woorden.

Onder deze uitbarstingen gaan mijn angsten schuil. 

Mijn angst voor mislukking en onbekwaamheid.

En het legt bloot dat ik controle en voorspelbaarheid verafgood.

Diep in mij schuilt verlorenheid, onzekerheid en misplaatst vertrouwen.

Als de dag goed verloopt lijk ik best een aardig mens. 

Maar kleine onzekerheden en ik vertoon diepe barsten die overvloedige 

genade nodig hebben.

Is dat niet wat Jezus kwam doen? 

Genade brengen aan de gebrokenen en verlorenen?

In zijn brief aan de Filipenzen schrijft Paulus dat we tevreden mogen

zijn onder alle omstandigheden. 

Dit is een oproep die wordt gedaan midden in mijn leven 

van alle dag. 

Nu, op dit moment, midden in kleine zorgen en tegenslagen, wordt ik 

opgeroepen mezelf uit te strekken naar vreugde en hoop.

Er is iets merkwaardigs aan de hand met ons christenen. 

Wanneer ons lijden scherp en zwaar is (oorlog, vervolging,

hongersnood), dan verwachten we en geloven we dat God 

dicht bij ons is. 

Maar in de worstelingen van alle dag hebben we op de een of andere 

manier het gevoel dat we het recht hebben om te mopperen.

Tevreden zijn in groot lijden moeten we kunnen van onszelf. 

Maar na de derde  nacht met weinig slaap en midden in de troep 

van ons gezin, of de chaos op ons werk, vinden we het lastig.

Misschien hebben we de gewoonte ontwikkeld om God te negeren in 

onze dagelijkse sleur.

Terwijl Hij voor ons klaar staat. Ook in momenten van verdriet, 

frustratie en woede in ons gewone leven.

Zijn grote verhaal van redding en genade geldt in diep lijden, 

maar ook op een duffe, grijze maandag.

We moeten oppassen dat we onszelf niet voorbereiden op lijden en 

vervolging, ziekte en dood, terwijl onze gewone dagen gevuld zijn met 

gemopper en ontevredenheid.

Dit is ten diepste wat bekering inhoud:

In die kleine momenten van gebrokenheid en verlorenheid moet ik de 

gewoonte ontwikkelen steeds weer te belijden wie ik ten diepste ben, 

zonder mezelf te rechtvaardigen of mijn zonden te bagatelliseren. 

En in diezelfde momenten mag ik mezelf omkeren naar God om me te 

laten liefhebben, Zijn genade te ontvangen en Zijn woorden van

vergeving en vrijspraak te horen.

Zo oefenen we dagelijks in de houding van een gebroken en behoeftig 

volk dat overvloedige genade ontvangt. 

Zo sijpelt het evangelie van genade onze dagen binnen.