JOCHEBED – Een vrouw die verdriet leerde te zien als een vriend

De schreeuw van het nog maar pas geboren kind snerpt door het huis.

Jochebed laat zich vermoeid achterover zakken.

Haar hart vol van dankbaarheid en moedergeluk.

Ze heeft opnieuw een kind ter wereld gebracht.

Jehova, Zijn Naam zij geprezen.

‘Wat is het?’ vraagt ze met spanning in haar stem.

De vroedvrouw draalt met het antwoord. Er ligt angst in haar ogen.

Er klinkt medelijden door in haar zachte stem.

‘Een jongen’ fluistert ze, en ze zucht diep.

‘Mag ik hem?’ 

weet Jochebed uit te brengen terwijl een diepe pijn haar hart verscheurd.

Zodra het kindje in haar hunkerende armen wordt gelegd, 

dringt een diep besef zich aan haar op:

dit kind heeft op een bijzondere manier te maken met God.

God heeft een plan met dit kleine jongetje.

Ondanks de gruwelijke plannen van de farao,

die alle jongetjes in de Nijl laat verdrinken omdat hij bang is dat het volk

Israël te groot wordt.

Ze weet nog niet welk plan God heeft, maar ze besluit om voor het leven

van dit kindje te vechten.

Niet verdriet gaat de boventoon voeren in haar hart, 

maar vertrouwen op God.

Jochebed heeft de antenne van haar geloof afgestemd op God.

Daarmee vangt ze Zijn boodschap op en raakt innerlijk overtuigd 

van dingen die nu nog verborgen zijn.

God staat op het punt iets groots te doen.

Voor Zijn volk. En zij, Jochebed, wordt ingeschakeld.

Haar geloof geeft haar de kracht om het gebod van de farao te trotseren.

Ze gehoorzaamt aan iets veel hogers. God!

In die gehoorzaamheid verbergt ze het kind.

Haar drijfveer, nog meer dan de liefde voor haar kind,

is haar liefde voor God.

In de maanden na de geboorte van haar kind vechten onzekerheid 

en geloof om de voorrang.

Het wordt steeds moeilijker om het kindje te verbergen. Dat geeft spanning.

Maar er is ook geloof. Geloof wat groeit.

Dat geeft Jochebed moed.

Dat geloof maakt haar ook vindingrijk.

Het plan wat Jochebed maakt is mooi van eenvoud. Voor de hand liggend.

Een biezen mandje, omgetoverd tot een kleine boot. Gemaakt van papyrusriet.

Daar hebben krokodillen geen interesse in. En bedekt met pek.

Om het kind te beschermen tegen het water.

Het is een samenspel van God in de hemel en Jochebed hier op aarde.

De moeilijkheden verlammen Jochebed niet.

Integendeel, haar beproevingen zorgen voor een weg waar geen weg was

en openen zo een deur naar iets veel groters.

Haar zorgen, ze worden haar vrienden.

Als Jochebed het mandje in de Nijl zet,

geeft ze de hele zaak letterlijk uit handen.

Het lot van haar kleine jongetje ligt nu helemaal in de handen van God.

Mirjam, de zus van het kleine jongetje, draagt de zelfde rust en eenvoud in zich

als haar moeder.

Wanneer de prinses het jongetje vindt,

is het Mirjam die vraagt of ze een Hebreeuwse vrouw mag zoeken

om dit kleine ventje te voeden.

Zo mag Jochebed tóch voor haar kindje zorgen. Onbedreigd!

Bij zijn eigen moeder wordt Mozes voorbereid op de taak die God 

voor hem heeft bestemd.

De enkele jaren dat hij bij haar mag zijn bepalen zijn verdere leven.

Haar geloof, haar God, ze worden hem vertrouwd.

De tradities van zijn eigen volk, de kennis en de liefde van God,

maken een onuitwisbare indruk op zijn kinderziel.

Daarbij vallen alle aantrekkelijkheden van het leven in het paleis van de farao 

in het niet.

Als Mozes een man geworden is, gaat het lijden van zijn volk hem aan het hart.

Hij laat de rijkdom van Egypte achter zich en ontwikkelt zich tot een 

man van geloof.

Iemand die dagelijks leeft met de onzichtbare God, alsof hij Hem ziet.

Hij wordt een vriend van God.

Jochebed betekent: God is haar glorie.

In haar werden de woorden die Jakobus vele jaren later opschreef werkelijkheid.

‘Wees blij, broeders en zusters,

als je geloof door allerlei moeilijkheden

op de proef wordt gesteld.

Want daardoor zul je leren geduld te hebben.

Zo zal je geloof sterker worden en je zult

een volwassen geloof krijgen.

Daardoor zul je het goede doen.

– Jakobus 1:2,3 en 4 –