Moeizaam sleept Hagar zichzelf verder.
Haar slapen kloppen en haar ogen steken door de felle zon.
De woestijn waarin ze nu al dagen loopt biedt haar geen enkele schuilplaats.
Ze wil terug.
Naar Egypte.
Het land waar ze geboren werd tussen de afgodendienaars.
Tien jaar geleden kwam ze bij Abraham en Sara terecht.
Opmerkelijke mensen, want met hen had de God van de hemel
een verbond gesloten.
Door hen kwam Hagar met deze levende God in aanraking.
En hoewel ze slavin was, werd ze toch goed behandeld.
De afgelopen jaren zijn vol met goede herinneringen.
Toch is het geen dankbaarheid die Hagars hart op dit moment vervult.
Boosheid heeft bezit van haar genomen, verdriet en bitterheid.
Diepe vernedering.
God had een zoon belooft aan Abraham. Maar de zoon kwam niet.
En toen was het oog van Sara op Hagar gevallen. Misschien kon zij…
Al snel was ze zwanger geraakt.
Maar daarmee kwam ook de onvrede in de tenten van Abraham.
Kinderloze vrouwen worden veracht.
Hagar liet niet na om dat Sara haarfijn te laten voelen.
Maar Sara verdedigt zichzelf, door haar macht als meesteres over
Hagar te gebruiken om haar te vernederen. Zo logisch en verklaarbaar.
En tegelijk zo pijnlijk voor Hagar.
Het werd Hagar teveel. En nu is ze gevlucht. Zonder toestemming.
Zonder aankondiging ook.
Langzaam begint het tot Hagar door te dringen hoe gevaarlijk het is
wat ze heeft gedaan.
Ze kan hier in de woestijn op geen enkele hulp rekenen.
Eigenlijk heeft ze zichzelf en haar ongeboren kind, de dood in gejaagd.
Zo bereikt Hagar een waterbron aan de weg naar Sur.
Even verfrissing.
Even haar dorst lessen. Even rust.
Maar binnenin Hagar…
God ziet haar gekwelde ziel.
En opeens is Hij er: de Engel des Heren.
Het kleine stipje wat zich door de hete woestijn bewoog is God niet ontgaan.
Zijn ogen hebben haar gevolgd. Zoals Hij jou en mij volgt.
Hij noemt haar naam: ‘Hagar’.
Hij kent haar. Hij weet precies wie ze is: ‘Slavin van Sarai’.
Ze mag dan op de vlucht zijn.
In Gods ogen is ze nog steeds Hagar, het dienstmeisje van Sara.
Geen enkel verwijt. Geen beschuldiging.
Hoewel God daar alle reden toe zou hebben.
Maar haar naam: Hagar. Waar kom je vandaan en waar ga je naar toe?
Een vraag die alle verdedigingsmuren afbreekt.
Een vraag die Hagar de kans geeft om haar hart te luchten.
Dit is Jezus. Later zou Hij op dezelfde manier met schuldige vrouwen om gaan
en hen voor zich winnen.
Denk maar aan de Samaritaanse vrouw of de overspelige vrouw.
De eerste ontmoeting van Jezus in de bijbel is met Hagar. Een mensenkind.
Een jonge heidense vrouw, die niet bij het volk van God hoort.
Een vrouw die in de uiterste nood van haar leven is beland.
Hij wijst haar de weg van verlossing.
Het is de weg van vernedering.
In plaats van voor zichzelf op te komen voor haar gelijk,
moet Hagar zichzelf vernederen.
Hij geeft haar Zelf het voorbeeld.
Hij vernederde zichzelf, letterlijk, doordat Hij naar Hagar toe komt
en haar persoonlijk te vertellen dat ze een zoon krijgt:
Ismael. Dat betekend: God hoort.
Hagars reactie is er één van stille aanbidding: ‘Oh God Die mij ziet.’
Oh God die mij ziet. Oh God die jou ziet!
Kleine stipjes in de woestijn van deze wereld.
De zon kan zo branden.
We snakken naar een beetje rust en verkoeling.
We snakken naar een veilige schuilplaats.
Het is soms zo verleidelijk om onze eigen weg maar te gaan.
En dan is daar de Engel des Heeren: Jezus.
Hij noemt je naam en vraagt: waar kom je vandaan en waar ga je naar toe?
Ontwapenend.
Stort je hart maar bij Hem uit. Hij heeft je lief en wijst je de weg naar het Leven.
 |
| Micah Hayns |
2 opmerkingen:
Het blijft een prachtig mooi onvoorstelbaar iets: God die omkijkt naar ons mensen. Zijn oog rust op jou, mij en al die anderen. Elke keer weer reikt Hij naar ons en elke keer weer mogen wij Hem aannemen en ontmoeten. Heerlijk!
“Hagars reactie is er één van stille aanbidding: ‘Oh God Die mij ziet.’” Liefe post❤️
Een reactie posten