Onder een open hemel

 

Soms lijkt het wel herfst in een mensenleven.

Sombere dagen, donkere nachten. 

Al je vreugde is op de vlucht gegaan voor de stormen die om je heen woeden. 

Of misschien wel binnenin jou.

De zon van je blijdschap kan niet meer tegen de mist op.

En je vraagt je af: hoe kom ik hier doorheen?

Vind ik ooit de vreugde van vroeger weer?

Zelf duik ik op zulke dagen het liefst de Psalmen in.

David kende namelijk ook zulke dagen.

Hij was een mens als wij.

Durven we dat nog? Mens zijn. Gebroken zijn. Verdrietig zijn.

En dan toch met al je gebrokenheid en je verdriet onder een open hemel 

gaan staan.

Je niet meer beter voordoen.

God weet immers wat voor maaksel wij zijn; staat er in Psalm 103.

Hij weet het allang. En toch willen we zo graag heel en blij bij hem komen.

Onszelf maar oppoetsen.

Weet je wat er gebeurd, als je gebroken onder Gods hemel durft te gaan staan?

Dan gaat Gods zon schijnen. 

En dan valt Zijn licht opeens op alle zegeningen die er ook zijn.

‘Loof de Heere, mijn ziel, en vergeet niet één van Zijn weldaden.’

Vaak lezen mensen psalm 103 voor op de mooie dagen. 

Als de zon hoog aan de hemel staat en vreugde je dagen vervult.

Niet als het stormt, als je je van alle kanten ingesloten voelt door een 

muur van kille mist.

En toch…

Deze Psalm helpt je om te kijken wat er wél is. Naar wat we gekregen hebben.

– Die ál Uw ongerechtigheid vergeeft; 

hoe vaak is Hij jou met vergeving tegemoet gekomen?

– Die al Uw krankheden geneest; 

hoe vaak heeft Hij je nieuwe kracht gegeven als je aan het einde van je latijn was?

– Die uw leven verlost van het graf; 

hoe vaak heeft Hij jou nieuwe uitzicht en hoop gegeven?

Langzaam begint de mist al een beetje op te trekken. Merk je het?

Zie je al een beetje de contouren van een veilig huis waar je voor 

stormen schuilen kunt.

– Zo hoog als de hemel is boven de aarde, 

zó krachtig is Zijn genade beschermen uitgespreid over degenen die Hem vrezen; 

ook als al je vreugde op de vlucht is gegaan. Juist dan!

– Immers, Hij weet wie wij zijn, voortdurend denkt Hij er aan dat wij stof zijn…;

Daar heb je die tekst. Hij weet er alles van.

Hij weet dat wij mensen zwak zijn en dat we niet alles kunnen dragen.

Daarom legt Hij alles wat jij niet dragen kunt op de schouders van Zijn Zoon.

Daardoor kan en mag je gebroken onder een open hemel gaan staan.

Jezus, een mens als wij, Hij droeg het kruis voor ons…

God denkt wel aan ons. En in het donker van het leven wil Hij ons bijlichten.

In de storm biedt Hij bescherming.

Zijn barmhartigheid trekt een rode draad door ons leven waarlangs wij een weg 

kunnen zoeken.

Voel je alweer een sprankje vreugde?

Zing het jezelf maar toe:

Geen vader sloeg met groter mededogen
Op teder kroost ooit zijn ontfermend' ogen,
Dan Isrels HEER op ieder, die Hem vreest;
Hij weet, wat van Zijn maaksel zij te wachten,
Hoe zwak van moed, hoe klein wij zijn van krachten,
En dat wij stof, van jongs af, zijn geweest.

Loof, loof den HEER, mijn ziel, met alle krachten;
Verhef Zijn naam, zo groot, zo heilig t' achten;
Och of nu al, wat in mij is, Hem preez'!
Loof, loof, mijn ziel, den Hoorder der gebeden;
Vergeet nooit één van Zijn weldadigheden;
Vergeet ze niet; 't is God, die z' u bewees.