Kijk omhoog

In de afgelopen week las ik het verhaal van Lot.

Lot en zijn vrouw en kinderen moeten de stad Sodom verlaten.

Ze worden bij de hand genomen door de twee engelen en buiten de stad 

gebracht.

Omdat de Heere hen wilde sparen, staat er.

En dan komt die zin: ‘Kijk niet om en sta nergens in de vallei stil.’

Ik weet niet hoe het jou vergaat. 

Maar ik ben de laatste tijd nogal gewend om juist wel om te kijken.

Naar de tijd voordat corona de wereld in kwam.

De tijd zonder maatregelen.

De tijd dat we elkaar gewoon nog konden knuffelen.

De tijd dat je met elkaar om kon gaan zonder op een 

bepaalde manier op je hoede te zijn.

Was het nog maar zo…

Stef Bos schreef het in een van zijn liedjes: 

als ik nu omkijk, blijf ik voor altijd gevangen in alles wat niet meer bestaat.

Wat ik ook doe, is vooruit kijken. 

Hopend dat dit allemaal heel snel voorbij zal zijn.

Mezelf zorgen makend over wat er nog komen gaat.

Nadenkend over mijn kinderen: hoe zullen zij zich ontwikkelen nu heel hun 

sociale leven stil is gevallen, 

terwijl ze dat juist op deze leeftijd zo nodig hebben.

En jij zult vast ook wel je eigen zorgen hebben. 

Misschien staat je baan op de tocht.

Of zijn mensen in je omgeving ziek.

Misschien werk je in de zorg en weet je bijna niet meer hoe je je hoofd 

boven water moet houden.

Waar deze tijd ons toe dwingt en wat God ons denk ik wil leren is om niet 

meer achterom te kijken naar wat was. 

Ook niet om vooruit te kijken naar wat nog komen gaat.

Deze tijd dwingt ons op onze knieën, 

terwijl we tegelijkertijd ons hoofd opheffen.

Zo mogen we elke dag omhoog kijken en God vragen of we het vol mogen 

houden tot de avond.

Elke dag is er weer een nieuwe dag.

En hier staan we en mogen we getuigen van hoe ver we al zijn gekomen.