Water in wijn

Inmiddels ben ik nu een aantal weken bezig met het revalidatie-traject waar ik na de zomervakantie aan zou beginnen.

Als mensen aan me vragen hoe het ermee gaat vind ik dat lastig te beantwoorden.

Het is vreselijk en het is prachtig tegelijk.

Het doet pijn om in te zien dat bepaalde dingen niet (meer) kunnen. Het is afscheid nemen van verlangens en dromen die ik heb. In mijn hoofd wil ik nou eenmaal meer dan wat mijn lijf kan.

Tegelijk merk ik dat er langzaam maar zeker een balans komt.

Een weten: dit kan ik aan en het is genoeg.

Omdat... omdat God blijkbaar niet meer van me vraagt dan dat.

Als er iets is wat ik in de afgelopen weken heb geleerd, is het dat prioriteiten stellen ontzettend belangrijk is. Juist omdat ik niet zoveel energie heb is het belangrijk om goed te bedenken waar ik mij energie aan wil geven.

Daar heb ik de laatste weken veel over nagedacht en eigenlijk is er maar één ding wat overbleef.

Namelijk: samenwerken met God.

Jezus zegt: neem Mijn juk op je en leer van Mij.

Met andere woorden: Hij weet hoe het moet. Ik mag leren van Hem.

Daarom is het zo belangrijk om tijd met Hem door te brengen.

Om de dag met Hem te beginnen en Hem te zoeken.

Ik weet hoe weinig ik te bieden heb. Ik ben zwak, ik heb geen energie, ik weet niet hoe ik de dag door moet komen.

Daarom verbaas ik me erover dat Jezus altijd met mij wil samen werken.

Hij zegt Zelf: ‘Kom, als je vermoeid en belast bent.’

Hij nodigt mij uit, juist als ik moe ben. Juist als ik maar weinig te bieden heb.

Het weinige wat ik kan mag ik in Zijn handen leggen, en uitzien naar het onmogelijke wat Hij doet.

Toen Jezus op de bruiloft in Kana was, had Hij de gasten ook zonder water van wijn kunnen voorzien.

Maar Hij wilde samen werken en vroeg de bedienden om water te brengen.

Hij vraagt wat wij kunnen, niet meer.

Als ik mijn dag begin, kan het zomaar zijn dat ik niets meer aan te bieden heb dan een klein beetje water. Maar zodra ik het Hem aanbied, maakt Hij wijn. De allerbeste wijn.

Hoe mooi is dat!

Dit revalidatie traject is steeds meer afzien van mijn wil en van mijn verlangens. Dat doet pijn.

Ik ben zo geneigd om altijd te kijken naar wat mensen van mij verwachten, of naar wat ik vind dat ik zou moeten kunnen of doen.

Ik heb een beeld van mezelf gevormd waar ik helemaal niet aan kan voldoen.

Daar los van komen is niet makkelijk.

Maar in die pijn laat God me zien wat Hij wil. En dat is prachtig! Want dat is precies wat bij mij past. Met Hem bouw ik misschien geen grootse opzienbarende gebouwen van hout of stro.

En o, wat heb ik mijn energie daar vaak ingestoken.

Nee, met Hem bouw ik misschien aan kleine dingen, maar ze zijn van zilver en van goud, omdat Hij het grootste werk doet. En dat samen met mij. Is dat wat genade is?

Mijn leven aanbieden aan Hem, en samen werken met Hem; in mijn gezin, naar de mensen die ik ontmoet, in de gemeente; overal. Om Zijn wil te doen.

Ik merk dat daarnaar zoeken me vreugde geeft en een vrede, die mijn verstand te boven gaat.