Nieuw seizoen

Wat is het stil in huis.

Ik hoor de klok weer tikken. En dat moet ook, want na zes weken leven zonder tijd, moeten we er vandaag dan toch echt weer aan geloven.

De jongens zijn vanmorgen vol goede moed weer vertrokken.

Spannend altijd, een nieuwe juf of meester. Maar vaak is na dat eerste ochtendje het ijs alweer gebroken en voordat we het weten zijn we al weer helemaal gewend aan het ritme van school.

De vakantie is voorbij gevlogen.

Dankbaar kijken we terug naar alle mooie en fijne herinneringen die we als gezin hebben gemaakt.

Soms was het zoeken naar wat wel en wat niet zou lukken omdat ik toch wel erg moe ben.

Dat in combinatie met een pré-puber in huis die heus niet alles meer zo leuk vind wat zijn ouders allemaal verzinnen en een broertje wat daar ook weer aan moest wennen, maakte het soms best pittig. We maakten ruzie, we waren boos en verdrietig. Maar we hebben elkaar ook weer dankbaar in de armen genomen en alle narigheid weg geknuffeld. En natuurlijk hebben we ook veel gelachen en ontzettend gek gedaan.

We hebben deze vakantie ook veel nagedacht over hoe nu verder. We weten dat ik niet zoveel energie heb, maar ik wil dat niet mijn leven laten bepalen. Ik wil zoeken naar nieuwe wegen om het leven toch aan te kunnen en er ook nog van te genieten.

Dat maakte dat we eens gingen kijken bij een evangelische gemeente bij ons in de buurt.

De afgelopen jaren reden we elke zondag 20-25 minuten naar onze gemeente. Dat ging steeds meer zijn tol eisen. Taken doen ging al bijna niet meer en door de week activiteiten bijwonen was ook lastig. Daardoor werd onze betrokkenheid ook veel minder, hoewel dat wel ons verlangen was.

Daarnaast realiseerden we ons dat het vooral voor onze kinderen fijn zou zijn als ze vrienden uit de kerk in de buurt zouden krijgen.

We stapten die eerste keer binnen in die andere gemeente en hoewel ik het vooraf superspannend vond, was dat gevoel eigenlijk meteen weg. We voelden ons er allemaal meteen thuis.

Achteraf heeft God ons hier al veel langer op voorbereid. Alleen wilde ik dit misschien wel niet inzien. Want eerlijk is eerlijk: afscheid nemen van een gemeente is niet makkelijk.

En ik heb dan ook al een paar keer tranen weg moeten slikken. We hopen nog een keer echt afscheid te gaan nemen. En dan ligt er weer een periode achter ons. En dat is goed, omdat we allebei ervaren dat dit Gods weg is met ons, en Hij gaat met ons mee. Ik ben ontzettend dankbaar dat we niet op zoek hoeven te gaan, maar dat God ons gewoon Zelf de weg heeft gewezen.

Volgende week heb ik ook de eerste afspraken staan van het revalidatie traject wat ik inga.

Soms heb ik het gevoel dat ik even wankel onder alles wat er in het verschiet ligt.

Het is allemaal nieuw en heel spannend. Dag voor dag leven lukt me dan ook niet altijd.

Maar dan zie ik mijn tienjarige zoon weer voor me die met een guitig gezicht zegt:

‘Mam, maak je geen zorgen voor morgen, want morgen heeft zijn eigen zorgen. Dus!!! Maak je gewoon nooit zorgen...’

Voor hem lijkt het nog een simpele formule die je makkelijk toe kan passen, maar het herinnert mij aan deze woorden van Jezus die ook vandaag nog gelden. Ik hoef me geen zorgen te maken, Hij is erbij.

Afgelopen zondag ging de preek over psalm 37. De woorden drongen diep door in mijn ziel en ik wil me er dag aan dag aan vastklampen. Ook al voelt het misschien anders. Hij is er altijd!

Schep vreugde in de Heere,

dan zal Hij u geven wat Uw hart verlangt.

Vertrouw uw weg aan de Heere toe

en vertrouw op Hem: Hij zal het doen.

Hij zal uw gerechtigheid tevoorschijn doen komen als het morgenlicht,

uw recht doen stralen als de middagzon.

Zwijg voor de Heere

en verwacht Hem.