Maandagmorgenoverpeinzingen

Ik sta voor het raam en haal een stofdoek langs de vensterbank 
in de kamer van mijn oudste zoon. Mijn blik dwaalt naar buiten. Wat is het mooi daar. De zon komt op, en maakt de morgen wakker.
Opnieuw een morgen waarin de huizen, de bomen en de auto’s bedekt zijn onder een laagje ijs.
Glimlachend neem ik onze eigen auto op. De jongens hebben er vanmorgen voordat ze richting school holden, een lachend gezichtje op getekend.

Het is dan wel geen sneeuw, maar toch denk ik aan die prachtige tekst in Jesaja. 

Al waren uw zonden als scharlaken,

wit als de sneeuw zal Ik jou maken. 

Als de wereld zo langzaam ontwaakt, en bedekt is met een laagje ijs,

straalt er zo’n serene rust van uit. De natuur is stil en wacht op de zon,
die haar zal verwarmen.
En wanneer dat gebeurt, en het licht van de zon het ijs beschijnt, schittert het ijs
terug.
In de verte hoor ik een vogel fluiten. Een lied van aanbidding voor Zijn Maker.
En ik denk aan iets wat ik vorige week hoorde:

Twee musjes zitten in een boom en slaan de mensen gade.

‘Wat doen ze toch druk’ zegt het ene musje.
‘Ze maken zich altijd zorgen, en zijn bijna altijd wel iets aan het doen.’
‘Ach’ zegt het andere musje ‘ze weten vast niet dat er een Vader is, die altijd voor hen zorgt.’

Wat heerlijk toch; een Vader Die zorgt, een Vader Die vergeeft.
Ik wil zo graag een leven dicht bij Hem. Ook al val ik nog honderd keer,
ik mag weer opstaan. Me schoon laten wassen en wit worden als sneeuw.
Zodat ik, al struikelend en opstaand, iets van Zijn licht mag weerspiegelen.
Wetend dat Hij in alles voor mij zorgen zal. 

       De HEER wil ik prijzen, elk uur van de dag,

mijn mond is altijd vol van zijn lof.

Psalm 34:2