Deze
week liep ik met een lieve vriendin door het tuincentrum.
Door
de zomerperiode hadden we elkaar langere tijd niet gesproken en het
was
heerlijk om zo al slenterend langs planten en bloemen bij te kletsen.
Mijn
vriendin zocht wat nieuw groen voor in haar huis.
Aangekomen
bij de binnenplanten bestudeerden we samen de kaartjes die in de
planten waren geprikt.
Kan
niet in de volle zon.
Behoefte
een schaduwrijke plaats.
Kan
zelfs de volle zon verdragen.
Op
deze manier konden we precies de juiste plant voor het juiste plekje
kiezen.
Toen
ik hier vanmorgen nog eens over na liep te denken, bedacht ik me hoe
handig het zou zijn als wij, als mensen ook van die kaartjes bij ons
zouden dragen.
Zodat
we na een blik op dat kaartje precies zouden weten wat die ander
nodig heeft.
Voor
mijn kinderen bijvoorbeeld, zou ik dat best eens handig vinden.
Ik
pedagoochel er heel vaak maar wat op los, en heel vaak komt het
vanzelf allemaal wel weer goed. Maar er zijn ook genoeg momenten op
te noemen waarin ik de plank volledig missla.
Of
voor die vriendin die het zo moeilijk heeft. Wat zou ze nodig hebben?
Ik
kan mezelf soms zo machteloos voelen. Wat zou het fijn zijn als ik
precies zou weten wat ze nodig had.
We
dragen allemaal een plaats in ons hart mee, waar niemand bij kan.
Een
plaats waar verdriet of blijdschap opgeborgen zijn. De dingen waar
geen woorden voor te vinden zijn. Verlangens die niemand ooit zal
kennen, omdat ze niet uit te drukken zijn.
We
denken vaak dat we die ander wel kunnen begrijpen.
Of
we oordelen, zonder dat we die ander volledig kennen.
‘Alleen
je eigen hart kent je diepste verdriet,
in
je vreugde kan niemand delen.’
Spreuken
14:10
Ik
heb me best vaak alleen gevoeld.
Omdat
ik zo graag dat diepste van mezelf met iemand wilde delen.
Altijd
kwam ik er weer achter dat dat niet lukte.
Omdat
ik de woorden niet kon vinden, of omdat de ander me verkeerd begreep.
Ik
denk eigenlijk dat God ons niet per ongeluk een plaats heeft gegeven
waar woorden altijd tekort zullen schieten. Volgens mij deed Hij dat,
zodat we altijd bij Hem uit zullen komen.
Hij
kent ook dat diepste, verborgen plekje. Hij heeft ons tenslotte zelf
gemaakt.
Bij
Hem zijn woorden niet nodig. Hij doorgrondt ons hart en koestert het.
Alles
wat in voor ons zo ongrijpbaar is in het leven, is voor Hem
glashelder.
Hij
houdt, om het bij de planten te houden, de kaartjes van ons hart in
Zijn hand.
Hij
weet precies wat we nodig hebben, wat onze diepste verlangens zijn.
En
Hij wil ons daarmee verzadigen.
Als
we het maar zoeken bij Hem en leren ons hoofd op Zijn borst te leggen
en Zijn hart te horen,
wat
vol liefde klopt voor jou, voor mij en voor ons allemaal.
Dat
is de plaats waar Hij ons hebben wil.
En
daarom zijn woorden soms op. Daarom vallen we soms stil.
Zodat
Zijn hart tot ons spreken kan.
