Aangeraakt

Ik weet dat Hij er is. Dat weet ik al zolang.

Ik heb verhalen gehoord over mensen die genezen werden

en ik heb stilletjes geluisterd.

Hij moet de beloofde Messias zijn.

Ik ben zo moe. De jaren van ziek zijn hebben me uitgeput.

Ik zie geen uitweg meer, dan naar Hem toe te gaan.

Al zou ik Hem maar even aan kunnen raken, dan zou ik genezen zijn.

Dat geloof ik.

Als ik mijn weg vind, dwars door mijn wanhoop, naar Hem toe,

dan zal Zijn Liefde mijn ziel genezen.

Ik zoek mijn weg, dwars door de mensen heen.

Schuld en schaamte drukken zwaar op me.

Maar hoe dichter ik bij Hem kom, hoe meer ik naar Hem verlang.

Ik steek mijn hand uit, en raak de zoom van Zijn kleed aan.

Hij draait Zich om, en kijkt me aan.

Ik buig beschaamd mijn hoofd en angst beklemd mijn hart.

Maar de blik in Zijn ogen maakt dat ik Hem alles vertel.

Mijn pijn, mijn verdriet, mijn angst, mijn eenzaamheid.

Hoe ik mij een weg geworsteld heb naar Hem toe 

en hoe mijn aanraking me genas.

Hoe Zijn liefdevolle blik me raakte.

Dan klinken Zijn woorden.

Woorden die een weg zoeken naar mijn verwonde hart,

waardoor ik zeker mag weten dat ik genezen ben.

Hij baande Zichzelf een weg door mijn wanhoop,

en Hij maakte mij heel.

– Naar lukas 8:42-48 –