Puur

Het lukt me niet zo goed meer.

Schrijven bedoel ik.

Waar de schrijfsels een half jaar geleden zo het papier op leken te glijden,

moet ik nu moeite doen om zelfs maar te beginnen met schrijven.

Ik kan allerlei excuses verzinnen. Te moe, te druk, te veel aan mijn hoofd...

Maar ik weet dat het smoesjes zijn.

Diep van binnen weet ik wel wat het probleem is.

Ik wil niet schrijven om maar te schrijven.

Ik wil niet schrijven om maar gezien of gehoord te worden.

Ik wil alleen schrijven als ik echt een puur kan zijn.

Liever een keer per jaar een echt stukje, dan wekelijks iets wat ik mezelf op leg.

Iets wat door mezelf is gevormd.

Steeds weer is er die twijfel aan eigen kunnen.

En ik wacht op het moment dat ik mezelf weer vol overgave kan storten in de armen van Jezus.

Het moment dat ik het vertrouwen weer heb dat Hij met stukjes zal schrijven en ik het alleen maar uit hoef te typen.

Ik weet dat Hij wil werken. Ik weet dat Hij trouw is en mij wil gebruiken.

Ondanks...

Wat een genade is dat.

Daarom geef ik mezelf weer opnieuw over aan Hem en ik pak mijn pen weer op.

Niet om zelf maar weer aan de slag te gaan, maar om hem te laten gebruiken door Hem.

Ik zie mezelf zitten aan tafel, met Jezus achter me over me heen gebogen.

Mijn schrijvende hand, in Zijn hand...gestuurd door Hem.

Als we het zo weer gaan doen, komt het helemaal goed.