Wees
in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door
bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God; en de
vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw
gedachten bewaken in Christus Jezus. – Filippenzen 4:6
De
afgelopen weken was ik veel bezig met deze tekst. En dan vooral met
het woordje ‘alles’.
Ik
weet niet hoe het met jullie zit, maar tot voor kort bracht ik lang
niet ‘alles’ bij God.
Niet
omdat ik het niet zou willen, maar meer omdat het totaal niet in me
opkwam om dat te doen.
Natuurlijk
zijn er wel de ‘grote dingen’ waar ik voor bad. De grote
worstelingen, het grote lijden of juist mijn grote blijdschap. Dingen
waarvan ik dacht dat God er wel iets mee zou kunnen misschien. De
kleine dingen; die hield ik vooral bij mezelf. Die kon ik zelf best
oplossen.
Maar
ik heb inmiddels ontdekt dat de kleine dingen die ik zelf best op
denk te kunnen lossen, vanzelf grote dingen kunnen worden.
Dingen
die mijn vreugde en mijn vrede roven. Dingen die mijn hart en mijn
gedachten gevangen houden in bezorgdheid en gepieker.
Er
was iemand die me er op wees dat echt alles bij
God gebracht mag worden. Alle dingen!
En
ik ben het gaan doen.
Gisteren
bijvoorbeeld; toen de huishoudelijke hulp al een kwartier te laat was
en ik nog maar een paar minuten had voordat ik opgehaald zou worden.
Ik voelde de vrede wegstromen. Of zeg maar gerust: de vrede was in
één keer weg. Ik raakte gestrest.
Ik
ben op de bank gaan zitten en bracht mijn gestreste gevoel bij de
Heer.
‘En?
Wat levert dat gestreste gevoel je nu op?’ vroeg Hij liefdevol.
‘Niets,
behalve dan dat het me bakken energie kost.’ antwoordde ik terug.
En
dus begon ik het rustig af te wachten. Mijn vrede kwam terug en vijf
minuten later kwam de hulp aanfietsen. Ik kon haar nog net een glas
drinken geven en vragen hoe haar vakantie was geweest en toen kwam de
auto voorrijden die me op kwam halen. Precies getimed.
Of
vanmorgen; toen mijn jongste zoontje compleet overstuur raakte door
iets en mijn praten het alleen maar erger maakte. Ik bracht het in
stilte bij de Heer en ik werd rustig. De vrede van God die alle
verstand te boven gaat, beheerste mijn gedachten weer en ik zocht
niet meer koortsachtig naar een oplossing. Die rust kwam blijkbaar
over, want ook mijn zoontje werd al snel rustig.
Het
gaat er volgens mij ook nog niet eens om dat de situatie van dat
moment veranderd.
Soms
gebeurt dat misschien, maar meestal niet.
Het
gaat erom dat je God de heerschappij geeft, midden in de situatie.
Het
gaat erom dat we leren erkennen dat we zonder Hem niets kunnen doen.
Onze
afhankelijkheid van Hem is aanwezig in elk onderdeel van ons leven,
tot in de kleinste details.
Dat
weten en erkennen zorgt voor die vrede die elk verstand te boven
gaat.
Wat
een genade dat God zo betrokken wil zijn bij ons leven. Bij de grote
dingen; maar juist ook bij de kleine. Verborgen aanwezig deelt Hij
ons bestaan. Hij is en zal er altijd zijn om ons te helpen.
Heer,
dat ik zomaar komen mag
met al mijn fouten, al mijn zonden.
Met al mijn pijn, met alle wonden
die niemand in mijn leven zag.
met al mijn fouten, al mijn zonden.
Met al mijn pijn, met alle wonden
die niemand in mijn leven zag.
Heer,
dat ik zomaar komen kan
met wat ik niemand durf te zeggen,
met wat ik niemand uit kan leggen,
U weet er immers alles van.
met wat ik niemand durf te zeggen,
met wat ik niemand uit kan leggen,
U weet er immers alles van.
Heer,
dat U mij in Christus ziet,
als had ik nimmer kwaad bedreven,.
Dat U mij in Uw gunst doet leven,
ik weet het, maar begrijp het niet.
als had ik nimmer kwaad bedreven,.
Dat U mij in Uw gunst doet leven,
ik weet het, maar begrijp het niet.
(E.IJskes-Kooger)
1 opmerking:
Zo herkenbaar. Dank je wel. Ook voor het delen van dit gedicht.
Een reactie posten