God met ons

De week voor kerst. Onze huiskamer word gevuld met de prachtigste klanken.

Stemmen zingen over vrede op aarde en licht in een donkere wereld.

Het klinkt allemaal prachtig, maar het staat zo in schril contrast met wat er in de wereld gebeurt.

Lege ogen in een vuil gezichtje kijken me aan vanaf het televisiescherm.

Alleppo.

In Duitsland wordt getreurd en gekermd omdat mensen het leven is afgenomen.

Ze dachten gezellig een kerstmarkt te bezoeken, en kwamen nooit meer thuis.

Gek, pas nu bedenk ik me dat de mensen die achterbleven ook kerst zullen vieren dit weekend.

Ik merk dat mijn hart in opstand dreigt te komen.

Ik heb helemaal geen zin in een kleine baby in de stal.

Ik heb helemaal geen zin in lichtjes en feest.

Vrede op aarde lijkt erg ver van mijn bed.

En dan heb ik het nog niet eens over al het andere leed. Gebroken harten, verloren levens.

En dan...midden in mijn gemijmer, dwars door mijn opstandige gevoelens doemt het beeld van een kruis op. En aan dat kruis… de Man, Die eens kwam als een baby.

Het toonbeeld van lijden.

Hij weet wat het is...bedenk ik. Hij heeft altijd geweten van deze ellende.

Deze wereld die doordrenkt is van onrecht, pijn, verdriet, rauwe wonden en verlatenheid.

Ik hoef mijn gezicht niet af te wenden van al het lijden in deze wereld.

Hij deed dat ook niet.

Hij keek het lijden recht in het gezicht en ging er dwars door heen. Om een weg te banen, voor jou,

voor mij en voor alle mensen die Hij zo liefheeft.

Zijn hiermee al mijn vragen en twijfels weg? Nee, ze blijven…

Werkelijk, ik snap er helemaal niets van. Maar dwars door alles heen klinkt Zijn Naam:

Immanuel, God met ons!

Hij is erbij! Hij ontfermt Zich en zal ons ooit uit de modder van deze wereld tillen.

Ooit! Aan die hoop wil ik ondanks alles hardnekkig blijven vasthouden.

Hij komt!

'Misschien komt de Heere Jezus wel in 10 tellen terug! Dan hoef ik niet meer naar school en die moeilijke sommen te doen. Dan durf ik in de achtbaan en dan mag ik dat de hele dag doen. En oude oma's kunnen dan dansen en springen. Dan word ik nooit meer ziek of verdrietig.'

Zuchtend van verlangen staart hij voor zich uit, deze morgen aan het ontbijt. Zes jaar oud.

Mooie reminder aan de preek van gisteren. Verwacht ik Jezus nog terug?

Mijn zoon in elk geval wel. En hij heeft er een levendige voorstelling van.

Vrijheid

Als er een gebied is in ons leven, waar we nog niet vrij zijn, dan betekent dat, dat we de waarheid nog niet kennen. - Zac Poonen -

Maandagmorgenoverpeinzingen

Ik sta voor het raam en haal een stofdoek langs de vensterbank 
in de kamer van mijn oudste zoon. Mijn blik dwaalt naar buiten. Wat is het mooi daar. De zon komt op, en maakt de morgen wakker.
Opnieuw een morgen waarin de huizen, de bomen en de auto’s bedekt zijn onder een laagje ijs.
Glimlachend neem ik onze eigen auto op. De jongens hebben er vanmorgen voordat ze richting school holden, een lachend gezichtje op getekend.

Het is dan wel geen sneeuw, maar toch denk ik aan die prachtige tekst in Jesaja. 

Al waren uw zonden als scharlaken,

wit als de sneeuw zal Ik jou maken. 

Als de wereld zo langzaam ontwaakt, en bedekt is met een laagje ijs,

straalt er zo’n serene rust van uit. De natuur is stil en wacht op de zon,
die haar zal verwarmen.
En wanneer dat gebeurt, en het licht van de zon het ijs beschijnt, schittert het ijs
terug.
In de verte hoor ik een vogel fluiten. Een lied van aanbidding voor Zijn Maker.
En ik denk aan iets wat ik vorige week hoorde:

Twee musjes zitten in een boom en slaan de mensen gade.

‘Wat doen ze toch druk’ zegt het ene musje.
‘Ze maken zich altijd zorgen, en zijn bijna altijd wel iets aan het doen.’
‘Ach’ zegt het andere musje ‘ze weten vast niet dat er een Vader is, die altijd voor hen zorgt.’

Wat heerlijk toch; een Vader Die zorgt, een Vader Die vergeeft.
Ik wil zo graag een leven dicht bij Hem. Ook al val ik nog honderd keer,
ik mag weer opstaan. Me schoon laten wassen en wit worden als sneeuw.
Zodat ik, al struikelend en opstaand, iets van Zijn licht mag weerspiegelen.
Wetend dat Hij in alles voor mij zorgen zal. 

       De HEER wil ik prijzen, elk uur van de dag,

mijn mond is altijd vol van zijn lof.

Psalm 34:2

Puur geluk

Wat is jouw grootste droom? Waar denk jij gelukkig van te worden?

Droom je van gezondheid? Van een mooi gezin en kinderen die het goed doen?

Droom je ervan om iets te kunnen betekenen voor je omgeving?

Om een wegwijzer te kunnen zijn naar jou Maker?

Misschien zijn veel van je dromen uitgekomen en voel je dat je precies op de goede plek zit.

Je voelt je gezegend door God en je stroomt over van puur geluk.

Maar het kan ook zo zijn dat de dromen die jij had kapot zijn geslagen op de klippen van het leven.

Puur geluk is weggelegd voor andere mensen, maar niet voor jou, zo lijkt het.

En daar sta je nu, met de scherven in je handen.

Je begrijpt er allemaal maar weinig van en je vraagt je af wat je verkeerd doet.

God belooft toch in Zijn woord dat Hij ons gelukkig zal maken? Hij zegt toch dat onze beker zal overlopen? Hoe kan het dan dat veel van die dromen aan diggelen vallen? Hoe kan het dan dat het leven vaak zo tegenvalt?

Zou het kunnen dat wij anders denken over wat geluk is, dan God?

Zou het kunnen dat wij te snel genoegen nemen met dingen die op zich

mooi en goed zijn, maar die het verlangen naar mooiere dingen tegenhouden?

Zou het kunnen zijn dat er diep weggestopt in onze ziel een droom zit,

die veel mooier en beter is dan alle andere dromen die we hebben?

De droom Die God zelf in ons hart heeft gelegd toen we werden geschapen. Zijn droom.

Die droom is het diepe verlangen om God te leren kennen van aangezicht tot aangezicht.

Het verlangen om elke dag de stap te zetten om Hem te vertrouwen en aan Zijn hand te wandelen.

We zijn ons vaak helemaal niet meer van bewust van dat verlangen. Het ligt bedolven onder alle andere dingen die ons bezig houden.

Het leven confronteert ons met het feit dat God de dromen die wij voor onszelf hadden, aan scherven laat vallen. We wachten op de zegeningen van Hem, waar we zo naar verlangen en waar we misschien zelfs denken recht op te hebben.

Hoeveel mensen leven niet op de scherven van hun gebroken dromen?

Je wacht al zo lang, maar het lijkt of God zwijgt. Je begint aan Hem te twijfelen.

Je wilt antwoorden; maar ze komen niet.

Maar God fluistert je wel toe: ‘Wil je Mij vertrouwen? Wil je blijven geloven dat ik van de scherven in jouw handen weer iets moois kan maken?’

‘God laat soms toe dat onze dromen gebroken worden, zodat ons verlangen naar Zijn mooiere droom in ons gewekt wordt’ zegt Larry Crab, een bekend schrijver en psycholoog.

Ik las pas het verhaal van een goudsmid die het goud klaarmaakt om het te kunnen gebruiken.

Hij heeft een komfoortje, waar hij een pannetje op zet. Alle steentjes, die zo op het eerste gezicht waardeloos lijken, doet hij in dat pannetje.

Hij draait het vlammetje onder de pan hoog en na een poosje begint het goud te smelten.

Terwijl dat gebeurt, komt het vuil bovendrijven. Met een zeef kan de goudsmid nu het vuil eraf scheppen. Dit herhaalt hij steeds weer. Het proces duurt lang en het verloopt moeizaam.

Tot het moment dat de goudsmid zijn eigen gezicht weerspiegeld ziet in de vloeistof.

Het moment dat het goud voldoende gelouterd is. Puur genoeg om het te kunnen gebruiken.

God is bezig om ons te louteren. Ons hele leven lang. Hij wil alle vuiligheid uit ons leven verwijderen. Zodat als Hij naar ons kijkt, Hij het beeld van Zijn Zoon weerspiegeld ziet.

Dat is Zijn droom. Dat pure geluk heeft Hij voor ons klaar liggen.

Zijn logica is vaak zo heel anders dan die van ons. En toch vraagt Hij van ons volkomen overgave. Zodat Zijn droom in jou en in mij uit kan groeien tot puur geluk.

Een open hart

‘God weet toch alles al!

Hij kent me helemaal! Waarom zou ik dan gaan bidden?’

Met zijn eerlijke ogen kijkt hij me aan. Bijna tien jaar oud.

Hij vertelt me dat hij het maar lastig vind allemaal.

Waarom zou je alles aan God vertellen als Hij toch alles al weet.

Ik zoek mijn woorden. Ik praat over de relatie die God wil hebben met ons.

Ik leg uit dat ik met pappa ook praat over wat me bezig houd, omdat dat fijn is.

Omdat onze relatie dan goed blijft.

‘Ja maar pappa weet niet wat jij denkt, maar God wel!’

We praten er nog even over door, maar het blijft lastig voor hem.

Ik beloof dat ik er nog verder over na zal denken en er nog op terug zal komen.

Als ik er die avond voor bid komt ineens het beeld in me op van een hart dat gesloten is.

God staat erbij en kijkt ernaar. Natuurlijk weet Hij allang wat er leeft in dat hart.

Maar Hij kan nergens bij want het hart zit dicht.

Pas als de persoon achter het hart begint te vertellen, gaat het hart open en kan God er bij.

Ik ben zelf ontroert van het prachtige beeld en zoek meteen mijn zoon op om het door te geven.

Ik zie zijn ogen oplichten. ‘Nu begrijp ik het mam. God wil heel dicht bij je zijn, maar dan kan eigenlijk alleen als je Hem binnen laat in je hart. En dat kan weer door Hem alles te vertellen. Bedankt!’

‘Jij ook bedankt, zoon van mij. Bedankt dat je niet zomaar alles aanneemt,

maar overal zo over nadenkt en wilt weten waarom. Het laat mij nadenken over

dingen die voor mij al zolang heel gewoon zijn. Het helpt me groeien en woorden

vinden. Het helpt me om net als jij, de dingen te benaderen als een kind en nieuwsgierig

de antwoorden te ontdekken. Ik hou van jou!’

Van bovenaf

Soms zie ik door alle meningen en uitspraken van mensen door de bomen het bos niet meer.
Ik las vandaag het verhaal van Zacheus en ik vroeg mezelf af: zou ik het lef hebben om al mijn waardigheid en de mensenmassa los te laten? Zou ik het aandurven om als een kind in een boom te klauteren, zodat ik Jezus kon zien?

Vanuit die boom zie je alles volgens mij in een veel beter perspectief. De mensen worden kleiner en je ogen zien alleen maar Jezus. En dat Hij dan stopt en met je wil eten; dat is toch het mooiste van alles!

Gekend

Deze week liep ik met een lieve vriendin door het tuincentrum.

Door de zomerperiode hadden we elkaar langere tijd niet gesproken en het

was heerlijk om zo al slenterend langs planten en bloemen bij te kletsen.

Mijn vriendin zocht wat nieuw groen voor in haar huis.

Aangekomen bij de binnenplanten bestudeerden we samen de kaartjes die in de planten waren geprikt.

Kan niet in de volle zon.

Behoefte een schaduwrijke plaats.

Kan zelfs de volle zon verdragen.

Op deze manier konden we precies de juiste plant voor het juiste plekje kiezen.

Toen ik hier vanmorgen nog eens over na liep te denken, bedacht ik me hoe handig het zou zijn als wij, als mensen ook van die kaartjes bij ons zouden dragen.

Zodat we na een blik op dat kaartje precies zouden weten wat die ander nodig heeft.

Voor mijn kinderen bijvoorbeeld, zou ik dat best eens handig vinden.

Ik pedagoochel er heel vaak maar wat op los, en heel vaak komt het vanzelf allemaal wel weer goed. Maar er zijn ook genoeg momenten op te noemen waarin ik de plank volledig missla.

Of voor die vriendin die het zo moeilijk heeft. Wat zou ze nodig hebben?

Ik kan mezelf soms zo machteloos voelen. Wat zou het fijn zijn als ik precies zou weten wat ze nodig had.

We dragen allemaal een plaats in ons hart mee, waar niemand bij kan.

Een plaats waar verdriet of blijdschap opgeborgen zijn. De dingen waar geen woorden voor te vinden zijn. Verlangens die niemand ooit zal kennen, omdat ze niet uit te drukken zijn.

We denken vaak dat we die ander wel kunnen begrijpen.

Of we oordelen, zonder dat we die ander volledig kennen.

‘Alleen je eigen hart kent je diepste verdriet,

in je vreugde kan niemand delen.’

Spreuken 14:10

Ik heb me best vaak alleen gevoeld.

Omdat ik zo graag dat diepste van mezelf met iemand wilde delen.

Altijd kwam ik er weer achter dat dat niet lukte.

Omdat ik de woorden niet kon vinden, of omdat de ander me verkeerd begreep.

Ik denk eigenlijk dat God ons niet per ongeluk een plaats heeft gegeven waar woorden altijd tekort zullen schieten. Volgens mij deed Hij dat, zodat we altijd bij Hem uit zullen komen.

Hij kent ook dat diepste, verborgen plekje. Hij heeft ons tenslotte zelf gemaakt.

Bij Hem zijn woorden niet nodig. Hij doorgrondt ons hart en koestert het.

Alles wat in voor ons zo ongrijpbaar is in het leven, is voor Hem glashelder.

Hij houdt, om het bij de planten te houden, de kaartjes van ons hart in Zijn hand.

Hij weet precies wat we nodig hebben, wat onze diepste verlangens zijn.

En Hij wil ons daarmee verzadigen.

Als we het maar zoeken bij Hem en leren ons hoofd op Zijn borst te leggen en Zijn hart te horen,

wat vol liefde klopt voor jou, voor mij en voor ons allemaal.

Dat is de plaats waar Hij ons hebben wil.

En daarom zijn woorden soms op. Daarom vallen we soms stil.

Zodat Zijn hart tot ons spreken kan.

Aangeraakt

Ik weet dat Hij er is. Dat weet ik al zolang.

Ik heb verhalen gehoord over mensen die genezen werden

en ik heb stilletjes geluisterd.

Hij moet de beloofde Messias zijn.

Ik ben zo moe. De jaren van ziek zijn hebben me uitgeput.

Ik zie geen uitweg meer, dan naar Hem toe te gaan.

Al zou ik Hem maar even aan kunnen raken, dan zou ik genezen zijn.

Dat geloof ik.

Als ik mijn weg vind, dwars door mijn wanhoop, naar Hem toe,

dan zal Zijn Liefde mijn ziel genezen.

Ik zoek mijn weg, dwars door de mensen heen.

Schuld en schaamte drukken zwaar op me.

Maar hoe dichter ik bij Hem kom, hoe meer ik naar Hem verlang.

Ik steek mijn hand uit, en raak de zoom van Zijn kleed aan.

Hij draait Zich om, en kijkt me aan.

Ik buig beschaamd mijn hoofd en angst beklemd mijn hart.

Maar de blik in Zijn ogen maakt dat ik Hem alles vertel.

Mijn pijn, mijn verdriet, mijn angst, mijn eenzaamheid.

Hoe ik mij een weg geworsteld heb naar Hem toe 

en hoe mijn aanraking me genas.

Hoe Zijn liefdevolle blik me raakte.

Dan klinken Zijn woorden.

Woorden die een weg zoeken naar mijn verwonde hart,

waardoor ik zeker mag weten dat ik genezen ben.

Hij baande Zichzelf een weg door mijn wanhoop,

en Hij maakte mij heel.

– Naar lukas 8:42-48 – 

God heelt met goud

Thuis roept een gevoel van warmte en geborgenheid op. Een plek om tot rust te komen. Vanuit je huis onderneem je en trek je de wereld in op weg naar werk, school of vrijetijdsbesteding. Maar wat als dat alles niet zo vanzelfsprekend is en je door omstandigheden gebonden bent aan huis? Dan heeft thuis ineens een heel ander gevoel. Dan kom je in een worsteling tot "acceptatie" die niet zomaar vorm te geven is. In dit interview het verhaal van Mariska Jongebreur die deze manier van thuis doorleeft en vorm probeert te geven. 


Waarom is thuis dubbel voor jou?
Ik heb last van lichamelijke beperkingen. Een zwakke rug en een motorische beperking door zuurstofgebrek bij mijn geboorte. Daardoor heb ik last van spasmen. Dat uit zich vooral dat letterlijk alles meer energie kost. Ik heb dit jarenlang kunnen negeren. Doordat het zoveel energie kost zijn de spieren in mijn rug overbelast geraakt en kunnen het niet meer opvangen. Zelfs zitten kost energie door de pijn in mijn rug. Ik hoop door meer rust dat de spieren in mijn rug zich zullen herstellen. Dat zorgt ervoor dat ik veel thuis ben om vooral ook de zorg voor de kinderen en het huis aan te kunnen. 


Heb je rust met het "thuiszijn" of loop je tegen jezelf aan?
Zelfs in huis ga ik nog zorgen dat mijn huis er netjes uit ziet. Of ik ga me erop richten dat ik voor extra gezond eten zorg. Er is een soort drang om voor mijn gevoel iets zinvols te doen. Tenminste, ik hang er het label zinvol aan. De maatschappij zit anders in elkaar en ik heb het gevoel dat ze mijn leven niet als zinvol ziet. 


Is dat wat de maatschappij je vertelt of voel je dat zo?
Ja, ik denk het wel. Ik zie het gewoon anders om me heen. Als je zo moet leven als ik ben je een uitzondering op de regel. Het zet me aan het denken; de vraag of ik het mezelf aanpraat. Ik denk het niet. Mensen die mij niet kennen geven wel degelijk een oordeel. Gesprekken zijn vaak gericht of de vraag; "wat doe je?". Als ik dan zeg, dat ik thuis ben bij de kinderen komt de vraag; "wat doe je dan nog meer?". Het voelt of ik me daarin moet verdedigen.


Wat is thuis voor jouw?
In het aardse gezien is het mijn thuis hier. Ik denk dat God wel duidelijk gemaakt heeft dat dit mijn plek is. In de zorg voor mijn kinderen en de zorg voor Maarten. Acceptatie is moeilijk maar God heeft me duidelijk gemaakt dit is genoeg. Dit heb ik jou gegeven en hier mag jij zorg voor dragen, dit is jou plek. Als ik daarover nadenk dan kan ik het accepteren. Efraïm is nu negen dus daar heb ik negen jaar over gedaan. De gedachten van thuis zijn en niet werken brachten mij tot het gevoel nog vrijwilligers werk te moeten doen of op schoolveel doen maar dat kan ik ook niet. Ik heb het wel geprobeerd maar het gaat niet.


Hoe ben je tot acceptatie gekomen?
Dat heeft ook te maken met dat verdedigen. Je kijkt om je heen en het lijkt net of heel de wereld bezig is en jij kan daar niet aan mee doen. Het maakt dat je je afgesneden voelt. Dat zorgt voor die gigantische "put" waar je in terecht komt. Ik heb nu ontdekt dat ik dan niet op hoef te klimmen naar God. Dat is me beter voordoen, ook naar God, over hoe ik me voel op dat moment. Maar ik mag Hem uitnodigen waar ik me op dat moment bevind. Dan laat God mij daar, op dat moment, zien hoe geliefd ik ben. Ik denk dat dat die rots is waar ik op kan gaan staan (zie uitleg tekening Psalm 27:5).


Zou je God op die manier hebben leren kennen als je gezond zou zijn?
Er zijn veel mensen die zeggen; "Je moet naar een genezingsdienst". Er is dan altijd iets dat me tegenhoudt. Ik had God nooit zo leren kennen als ik dit niet had gehad en zou dat niet willen missen. Hoe moeilijk het ook is, het zorgt ervoor dat ik God ken zoals ik Hem ken.


Nu je zover gekomen bent, wil je daar nu dan wel verder in zoeken?
Ja, ik zou dit nog niet willen missen maar dat punt zit er wel aan te komen. Ik ben er niet gericht naar op zoek. Ik denk dat God die weg met mij gaat maar dat ik het niet hoef te zoeken. Hij zal me duidelijk maken waar Hij me naartoe wil leiden. Het komt ook omdat ik niet de energie heb om er naar op zoek te gaan. Bovendien zou ik de teleurstelling niet aan kunnen denk ik.


Hoe zie jij de toekomst en het proces waar je in zit?
Ik heb er vertouwen in dat God die weg verder gaat. Ik hoef niet meer op zoek naar Zijn plan met mijn leven bijvoorbeeld want ik ben er van overtuigd dat Hij die weg wel met mij gaat. Het Hem zoeken en dicht bij Hem zijn is ook een stuk invulling van mijn dag. Zonder dat zou ik de dag minder goed doorkomen. Het lukt niet altijd door de vermoeidheid of de dingen die er spelen. Vanochtend wist ik bijvoorbeeld dat jij zou komen en dan lukt het niet. Dan is er al teveel onrust in de dag. Dit interview vergt genoeg van mijn energie en daar heb ik de rest van de dag last van. Maar ik voel me daar niet schuldig over. Dat zou ook kunnen maar ik geniet vooral van de tijd die ik wel met Hem heb.


Met Pasen hebben we in de kerk een schoteltje gekregen. De barsten waren symbolisch met goudlijm gelijmd. In al die gebrokenheid, want zo voelt het gewoon wel, ervaar ik dat God het met goud heelt en daar nog mee bezig is. Er zat een gedichtje bij dat zo goed bij mij paste.


Als manna in de woestijn
genoeg voor deze dag
niet minder dan nodig
niet meer dan ik mag
Zo leven uit uw hand
afhankelijk en klein
meer heb ik niet nodig
genoeg om te zijn.


Het klopt gewoon. Het is genoeg om te zijn. Meer is er niet nodig voor God! 

Want Hij doet mij schuilen in Zijn hut in dagen van onheil. Hij verbergt mijn in het verborgene van Zijn tent, Hij plaatst mij hoog op een rots. 


God verbergt je in Zijn hut, in Zijn huis in tijden van moeilijkheden. En ik merk vaak dat als ik dat toelaat en bij Hem schuil, dat Hij me inderdaad daarna weer op een rots zet om boven die moeilijkheden uit te stijgen.

Puur

Het lukt me niet zo goed meer.

Schrijven bedoel ik.

Waar de schrijfsels een half jaar geleden zo het papier op leken te glijden,

moet ik nu moeite doen om zelfs maar te beginnen met schrijven.

Ik kan allerlei excuses verzinnen. Te moe, te druk, te veel aan mijn hoofd...

Maar ik weet dat het smoesjes zijn.

Diep van binnen weet ik wel wat het probleem is.

Ik wil niet schrijven om maar te schrijven.

Ik wil niet schrijven om maar gezien of gehoord te worden.

Ik wil alleen schrijven als ik echt een puur kan zijn.

Liever een keer per jaar een echt stukje, dan wekelijks iets wat ik mezelf op leg.

Iets wat door mezelf is gevormd.

Steeds weer is er die twijfel aan eigen kunnen.

En ik wacht op het moment dat ik mezelf weer vol overgave kan storten in de armen van Jezus.

Het moment dat ik het vertrouwen weer heb dat Hij met stukjes zal schrijven en ik het alleen maar uit hoef te typen.

Ik weet dat Hij wil werken. Ik weet dat Hij trouw is en mij wil gebruiken.

Ondanks...

Wat een genade is dat.

Daarom geef ik mezelf weer opnieuw over aan Hem en ik pak mijn pen weer op.

Niet om zelf maar weer aan de slag te gaan, maar om hem te laten gebruiken door Hem.

Ik zie mezelf zitten aan tafel, met Jezus achter me over me heen gebogen.

Mijn schrijvende hand, in Zijn hand...gestuurd door Hem.

Als we het zo weer gaan doen, komt het helemaal goed.

Maaltijd

Zodra de zon opkomt

dekt U de tafel.

En al zou ik de enige zijn

die deel zou nemen aan de maaltijd

dan nog zou U het stralen witte

tafelkleed over

de tafel uitspreiden

en me uitnodigen:

'Kom! En eet...

Het voedsel dat ik opdien stilt de honger in jou hart.

Het stilt de honger naar de zin en het doel van het leven.

Je honger naar vergeving en naar een leven na de dood.

De drank die ik jou inschenk stilt de dorst in elk mensenhart.

Er is genoeg...'

Heer, vergeef me als ik te druk was met al mijn dagelijkse bezigheden.

Als ik te druk was met wat ik dacht dat belangrijk was.

Dank U dat U me laat halen uit de donkerste plaatsen,

waar gebrokenheid, pijn en verdriet lijken te overheersen.

Om me te plaatsen in het licht, Uw licht.

Om met mij de maaltijd te houden

en mij dag aan dag te verzadigen

met Uw Liefde.

Naar Lukas 14:15-24

Stille week

Stil zal ik zijn

in de dagen die komen.
Een stilte die ik nodig heb

om weer opnieuw

en nog dieper en intenser

te leren begrijpen waarom...

Stil wil ik staan

bij Uw lijden en sterven

Zodat ik dieper zal beseffen

Wie U bent

Wat U deed

Stil wil ik worden

om op die mooie zondag

opnieuw te ontdekken

dat de stilte werd opgeheven

en dat ik

voor eeuwig

mag juichen voor Uw troon

omdat U eerst jubelde over mij.

U heeft mij lief

en alleen daarom

ik U.

Met ziel en zaligheid

Met een knak kom ik tot stilstand.

Mijn hoofd hangt ergens op kniehoogte en de hand die op weg was om de rits van mijn schoen dicht te trekken, neem opeens een andere route en grijpt naar mijn rug.

Au!!!!

Hoe ik mijn schoen dicht heb gekregen is me onbekend, maar even later strompel ik naar school.

Mijn zoontje heeft een High Tea in de klas en ik kan het niet maken om weg te blijven.

Bezorgd denk ik alvast aan het weekend. We gaan naar de verjaardag van mijn vader, maar als mijn lijf nou zo blijft tegenstribbelen.

De dag erna word ik gedwongen tot rust. Alweer...

‘Ik word zo moe van dat geknok Heer’ bid ik.

‘En ik ben doodmoe van het bidden ook.’

Zo! Dan weet U dat.

Die zaterdag sta ik goed op. Ik verbaas me en we stappen in de auto richting Zeeland.

Het gaat de hele dag goed.

'Tja, je weet wel wanneer de pijn in je rug schiet, maar nooit wanneer hij besluit weer te vertrekken.' denk ik.

Zondag in de dienst. Een preek over je ziel. Mijn ziel....

Ik ren er het liefst aan voorbij de laatste tijd.

Maar God niet. God juist niet.

Hij blijft stil staan bij mijn ziel. En of het nou goed gaat of juist niet, Hij wil mij kennen.

Ik mag bij Hem klagen, aan Hem vragen en dan zal Hij me dragen.

Er worden diepten in mijn ziel geraakt waarvan ik niet eens wist dat ik ze had

en de tranen beginnen al snel te stromen.

Ik haat dat. Vooral ik de kerk waar iedereen om je heen zit en je kan zien.

Maar het is goed. Het werkt helend en het lucht op.

De afgelopen dagen is er steeds maar een zinnetje wat in me opkomt.

‘Ik wil je zo graag dichtbij me hebben. Jou. Met ziel en zaligheid.’

‘God, wat heb ik U lief. Help me geloven, vertrouwen.

Help me loven en prijzen.

Dwars door alle pijn heen.

Ik wil ook graag dichtbij U zijn.

En, o ja... bedankt dat ik zaterdag gewoon naar mijn vader kon.’

Vrijheid

Er ligt een ongekende vrijheid voor ons klaar. Aangereikt door een God die weet hoe wij mensen zijn. We hebben vrijheid nodig. Vrijheid om te mogen komen zoals we zijn.

Alleen als we die vrijheid ervaren durven we uit onze schuilkelders tevoorschijn te komen. Alleen als we die ruimte ervaren durven we uit het donker in het licht te komen. 
Als vrijheid ons wordt afgenomen, omdat ons dingen worden opgelegd, door mensen, niet door God; kruipen we in onze schulp. We voelen ons afgewezen, vernederd en veroordeeld. We schamen ons letterlijk kapot. De verbinding valt weg. Wat overblijft is een immense leegte, waarin we eenzaam ronddolen omdat er uiteindelijk niemand meer is die ons echt kent.

Wat maakt toch dat dit iedere keer weer gebeurd? Vooral christenen zijn er zo goed in. Ik ook. Zwart-wit denken is me niet vreemd. En veroordeling van anderen ook niet. Ik dacht het allemaal zo goed te weten. Ik kende God...dacht ik. Ik wist precies wat Hij van ons mensen wilde...dacht ik. Tot er een moment kwam dat ik het allemaal helemaal niet meer zo goed wist.

Wat ik dacht te weten, glipte als zand tussen mijn vingers weg. En ik moest God opnieuw leren kennen. En toen ik daarmee begon kwam ik erachter dat ik nog maar zo weinig wist over God. Hij is zoveel groter dan ik dacht. Bij Hem is zoveel meer vrijheid dan ik dacht. Hij schept veel meer ruimte dan ik dacht. Jarenlang zat God opgesloten in mijn kooi van denkkaders en geplaveide wegen. Nu mijn denkkaders heb los heb gelaten, wordt Hij alsmaar groter, en ik alsmaar kleiner. En laat dat nou juist de bedoeling zijn.

Je kent de wegen van de wind niet,
je kent het kind dat in de moederschoot groeit niet,
zo ken je ook de daden van God niet, Die alles maakt.
Prediker 5:11

 

Dit besef bewaard je voor veroordeling, en leidt je binnen in de vrijheid. Het laat je zien wat echte Liefde is. Vergeet nooit hoe hoog de prijs was voor de vrijheid die God ons gaf!

Een vrijheid die reinigt... EN heiligt. Daar hoeven we niks meer voor te doen.

Helemaal niks!
Dat is niet goedkoop.

Het kostte Hem alles.

Toen ik niets meer had te dromen
Aan het einde van de reis
Mocht ik bij m'n Vader komen
In Z'n hemels paradijs.
Hij vergaf mij al m'n zonden
Heeft me van mijzelf bevrijd
Toen heb ik de weg gevonden
't Is Jezus die mij leidt
't Is Jezus die mij leidt

– Elly en Rikkert – 
 

Vooruit! Het nieuwe jaar in...

De laatste dagen van 2015 liggen alweer achter ons, en de eerste dagen van het nieuwe jaar zijn aangebroken. 

Dagen waarin ik vaak even weg droom, denkend aan wat achter me ligt of juist aan de toekomst die nog onbekend is.  

Voor mijn gevoel ben ik helemaal nog niet klaar voor die toekomst. 

Ik zou in het afgelopen jaar zoveel dingen over willen doen. 

In zoveel dingen heb ik gefaald, heb ik niet gedaan wat ik had willen doen of wat ik me nog zo voorgenomen had: mijn bijbel in een jaar uitlezen, elke week een bijbeltekst leren met de kinderen, bidden met en voor onze gemeente, de zolder opruimen, de woonkamer verven, woordjes oefenen met de oudste, meer tijd vrijmaken voor familie en vrienden...   

Hoe meer ik nadenk, hoe langer de lijst word! 

Hoe in de wereld stap ik hoopvol het nieuwe jaar in terwijl ik 2015 zo rommelig achter me laat?

Dan lees ik een blog van Ann Voskamp. Ze schrijft over haar dochter die een moeilijk pianostuk uit haar hoofd moet spelen op de muziekschool.

Door de zenuwen vergeet ze een aantal noten, maar ze speelt door. Door dat te doen word ze meegenomen door de muziek, ze vindt haar weg weer en brengt het stuk tot een goed einde. Haar muziekleraar geeft aan: 'Je was een aantal noten vergeten, maar je bent niet gaan klagen over wat achter je lag. Je heb je gefocust op het volgende muziekstuk. 

Dit was het beste wat je kon doen.'

We maken er allemaal wel eens een prutswerkje van. We spelen allemaal wel eens verkeerde noten, maar het lied gaat verkeerd als we terug blijven denken aan de missers. Door vooruit te gaan maken we de juiste muziek.

Angst, de druk van het leven of oude gewoonten kunnen ervoor zorgen dat we noten vergeten. Vertel mij wat! Ik kan de noten die ik verkeerd speelde, of al helemaal niet meer wist bijna horen. Door er naar te blijven kijken, er over na te blijven denken worden het gewoontes, verkeerde gewoontes.

Ann schrijft verder:

Mislukt? Wat voelt als een mislukking, is in het echt opdoen van ervaringen. Vooruit!

Ben je bang? Angst is altijd de eerste stap voor geloof. Vooruit!

Voel je je verloren? Vooruit is altijd de weg naar Huis.

En in deze gevallen wereld, mag ik naar voren stappen het nieuwe jaar in. En ik mag me naar voren laten vallen in de veilige armen van Jezus die ik altijd kan vertrouwen.

De lijst van dingen waarin ik gefaald heb het afgelopen jaar is niet de lijst die ik af moeten laten spelen in mijn hoofd. Dat is niet wat ik nodig heb. 

Ik heb een lijst van dingen nodig waar ik dankbaar voor ben. De lijst van God's gaven, God's goedertierenheid, God's genade...

Langzaam stroomt mijn hart vol met vertrouwen en dankbaarheid. Dit nieuwe jaar vraagt niet om lange to-do lijsten maar om kleine stapjes in vertrouwen. En nog belangrijker: het vraagt om lijsten vol genadegaven die God mij geeft, dag aan dag, uur na uur... om Hem de volle glorie te geven.

Het maakt vrij om dankbaar te zijn voor wat is en je niet schuldig te voelen over wat niet was... Wat een opluchting dat mijn schuld altijd bedekt zal worden door Zijn genade.

Maar één ding doe ik: vergetend wat achter is, mij uitstrekkend naar wat voor is, jaag ik naar het doel: de prijs van de roeping van God, die van boven is, in Christus Jezus.

Filipenzen 3:14